جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

دلم بد جوری گرفته است! وقتی تنهایی دکتر احمدی نژاد عزیز را می بینم. تلاشش را و ناجوانمردی های علیه او را. خصوصا وقتی بد گویی را از زبان کسانی می شنوم که احمدی نژاد بیشترین دغدغه اش آنهاست(قشر مستضعف).

دلم گرفته است که اگر در زمان علی علیه السلام هم بودم احتمالا همین جور دلم گرفته بود!

دلم گرفته است از کسانی که به نام اصول گرایی رای می گیرند و تنها چیزی که دارند - گرایش- به اصول است و گاه و بیگاه به دلسوز ترین رئیس جمهور دنیا هجمه وارد می کنند( دلم گرفته است که من هم از سر ناچاری به آنها رای داده ام و در دور دوم هم رای خواهم داد)

دلم گرفته است که خود نیز در خلوص وجودی خویش هم جنس آن که دوستش دارم(حاج محمود عزیز) نیستم.

دلم گرفته است که نمی توانم هیچ کاری برایش انجام بدهم. باری بردارم یا باری نباشم.

دلم گرفته است که سنگر دفاع از ولایت(دولت نهم) بعضا توسط مثلا مدافعان ولایت تخریب می شود.

دلم گرفته است و می خواهم شهید شوم، قطعه قطعه شوم، بروم و دیگر نبینم...