جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

هرچند خیلی دیر؛ شاعر عارف مسلک به سخن درآمد و چنین گفت:

...

پاره‎کنندگان و آتش زنندگان تصاویر حضرت امام(ره) و مقام معظم رهبری، این زمره رنگ و نیرنگند که همچنان قصاب‎وار در کعب سران جنبش سبز می‎دمند و نهان‎روشانه با سخنانی چرب و نرم، چهره‎ای دلسوز مردم و انقلاب و امام و اسلام و دانشجویان و مدعیان اصلاح‎طلبی و دیگران، از خود و همگنان خود رقم می‎زنند. اگر فتنه‎‎ای هست - که هست، آن‎هم تاریک‎تر از فرجام اهریمن – زیر سر آموزگاران ریاکاری است. اگر مدعیان مبارزه با فتنه سبز، به‎راستی اهل قبله‎اند و پیرو ساحت ولایت و غمخوار امت، به‎جای درآویختن با فریب‎خوردگان بی‎پشت و پناه، با فریب‎دهندگان پشت‎گرم به قدرت و ثروت و موقعیت، درآویزند.

ورنه این گیر و دار چندان به درازا خواهد کشید که جانفرسایی فراگیر شود و نان به بهای جان باشد و تن، ارزان و حق، فراموش و چراغ دین خاموش، چنان‎که حضرت ختمی مرتبت(ص) فرمود: «... لا یسلم لذی دین دینه، الا من هرب من شاهق الی شاهق...» - دین هیچ دینداری بی‎گزند نمی‎ماند مگر آن‎کس که از کوهی به کوهی دیگر می‎گریزد.

می‎گویند فتنه است، اما در افتادن با برگ‎های زرد و پژمرده درخت فتنه که سراسیمه از شاخه‎ها جدا می‎شوند و چرخ‎زنان راه زوال در پیش می‎گیرند، خود فتنه‎ای دیگر است و ژرفتر کردن ورطه. تا کی قرار است از فریبی به فریب تازه‎تری پناه ببریم؟

ریشه درخت فتنه و ساقه کلان و شاخه‎های قطورش، در پناه هویت صنفی و قدرت سیاسی و امکانات غول‎آسای اقتصادی از هر آسیبی در امان هستند، و مدعیان مبارزه با فتنه، گروهی برگ چرکین تا چرکین پود را هدف گرفته‎اند؛ و نه لااقل میوه‎های حنضل‎آسای این شجره خبیثه را که معلوم نیست چگونه از همین فرودگاه مهرآباد به‎سادگی سوار هواپیما می‎شوند و به آمریکا و اروپا می‎روند تا در برابر رسانه‎های فسرده و منفعل داخلی، رونق‎افزای بازار رسانه‎های مهاجم بیگانه باشند.

می‎گویند «فتنه» است و دعوی خشکاندن ریشه‎های فتنه را، دهان به عربده گشوده‎اند، اما «ریشه‎ها» همچنان بر صدر می‎نشینند و قدر می‎بینند و به مسلمین «ریش» می‎فروشند و گاو مام میهن را به پشتگرمی یهود و نصارا می‎دوشند. البته بعید نیست که من و امثال من از قافله عقب مانده باشیم. «غیرانتفاعی» نامیدن مدارس و دبیرستان‎ها و دانشگاه‎های «انتفاعی» را دیده‎ایم و چشم پوشیده‎ایم بهره عنوان دادن ربا را نادیده انگاشته‎ایم و فروختن اموال عمومی و سرمایه‎های ملی را به دولتمردان، خصوصی‎سازی پنداشته‎ایم و... چرا نباید «فتنه» بگوییم و سرگرم کردن خلایق (عوام‎فریبی) مراد کنیم؟ می‎بینید که بنده حسابی از قافله عقب مانده‎ام. شاید قرار است که مخالف و موافق در پوشش «فتنه» تمرین دموکراسی کنند و ماهی چندبار گروهی متاع «کفر و کین» به بازار سیاست‎زدگی بیاورند و گروهی دیگر «مهر و دین»، و هر از چندگاهی با یکدیگر دست و پنجه‎ای هم نرم کنند و هر دو فریق در مغاک حریف چشم بدوزند و چندان سماجت بورزند که هریک اندک اندک به دیگری بدل شود. اما اگر «الفتنه اشد من القتل» هنوز هم مورد قبول حضرات اهل سیاست و ارباب قدرت است، رجای واثق داریم که لااقل ریشه‎های فتنه را مورد لطف و مرحمت قرار داده و از آن‎ها بخواهند که از تحریک جوان‎های ساده‎لوح دست بردارند و آن‎ها را سپر بلا قرار ندهند والا در همین دنیا غرامت این گُربزی را، دیر یا زود خواهند پرداخت.

...

نکته دیگری که باید عنوان کنم نقش «خبیثات» در فتنه اخیر است. این بنده سال‎ها پیش تحت عنوان «دوزخ پایتخت» مقاله‎ای در نشریه صبح داشتم که بعدها بخشی از آن را در فیلم «فقر و فحشاء» قرائت کردم. جز در آن مقال، در بسیاری از مقالات نشریه بدفرجام «مهر»، و دیگر روزنامه‎ها و هفته‎نامه‎ها، از لزوم تغییر پایتخت به تلویح یا به تصریح سخن به میان آمده است. آن روزها گمان می‎بردم سهل‎انگاری و بی‎کفایتی موجب شده که حضرات به ام‎القرای جهانی اسلام نامیدن این «کشور شهر» دلخوش باشند. الان می‎فهمم که جماعت در انتظار چنین هنگامه‎ای، شبحی از توسعه را به‎جای تأسیس «مدینه طاهره» به خورد خلق خدا داده‎اند.

در یکی از مقالات خود به تصریح گفته بودم که «ازدحام نفوس» در پایتخت، دستگاه سلطنت را سرنگون کرد و شدت یافتن این ازدحام همچنان خطرآفرین است، اما الان کار از این حرف‎ها گذشته است و خصومت فتنه‎جویان دایره وسیع‎تری پیدا کرده و «مذهب اصالت زن» (فمینیسم) با سوسیال دموکراسی مهندس رهنورد و لیبرالیسم محمد خاتمی گره خورده و ظاهرا چنین به نظر می‎رسد که «جنبش سبز نرم» و «سبز نرم جنبش» و «نرم جنبش سبز» با به خیابان کشاندن «لکاته‎»ها و «مخنث»ها، قصد هدف گرفتن سیدنا القائد را دارد، اما... چه‎هاست در سر این قطره‎های محال‎اندیش.

یوسفعلی میر شکاک