جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

حزب بازی

الحمد لله در جمهوری اسلامی علیرغم تلاش عده زیادی از دوستان و نادوستان برای جا انداختن حزب و حزب بازی در ذهن مردم؛ این تلاش ها بیهوده بوده و هنوز هم مردم عمدتا به احزاب بدبین اند. البته یکی از دلایل این امر به خود احزاب و روند شکل گیری آنها مربوط می شود. بسیاری از احزاب زائیده قدرت اند و در واقع، قدرت بدست ها برای حفظ قدرت تشکیل یک جمع دوستانه بنام حزب فلان داده اند که مانع از بین رفتن این جمع دوستانه شوند. 

تنها قدرت به دستی که این قاعده را برهم زده دکتر احمدی نژاد بوده است. او هنوز هم معتقد است که زمان نوکری مردم تمام شود براحتی کنار می کشد.  او برخلاف بسیاری دیگر دور دوم ریاست جمهوری اش را هم بدون حزب بازی رای آورد و برخلاف بسیاری؛ احزاب بسیاری را از خود رنجاند چون سهمی در قدرت به آنها نداد. اما این روزها ظاهرا اتفاق جالبی رخ داده است: برخی از بزرگان بجای دکتر این کار را انجام داده اند. یعنی کسانی که با دکتر و همراه او «رای مردم را جذب » کرده اند «بدون او» تشکیل حزب داده اند تا همچنان «بر اوضاع مسلط» باشند. اینکه آنها همگی از دلسوزان نظام هستند جای بسی دلگرمی است و مجتمع شدن این کسانی که هر کدام گوشه ای از دل ولایتمداران را اشغال کرده اند؛ خود موهبتی بزرگ است؛ اما این تشکیل حزب اگر از منظری باشد که عرض شد، ضمیر ناخود آگاه و خود آگاه مردم درک خواهد کرد و مردم نشان داده اند که لایه های زیرین تحولات را بهتر حس می کنند تا تبلیغات رنگ و لعاب دار رویی را.

حزب جدید برای موفق شدن می بایست نماینده آن پیر مردان مغازه دار میدان شهدا تا حرم امام رضای مشهد باشد که در سال 84 هر کدام بر تکه ای کارتن اجناسشان با ذغال جمله ای در تبلیغ احمدی نژاد نوشته بودند. حزب جدید عیار خلوصش باید تا این حد باشد. حزب جدید خلوصش می بایست تا حد آن خانواده شهرک حاشیه ای حجت مشهد باشد که تلویزیون منزل شان را دم در گذاشته بودند و سی دی های تبلیغی دکتر را از صبح علی الطلوع تا نیمه های شب پخش می کردند.

اگر حزب جدید عیارش کمتر از اینها باشد. سرنوشتش بهتر از حزب مثلا کارگزاران یا عدالت و توسعه یا مشارکت نخواهد بود. مگر مشارکت نبود که مردم را همراه همیشگی خویبش می دانست و می خواست خاتمی را از قطار اصلاحات پیاده کند؟! و بعد ها مردم برگشته از خویش را دلفین نامید؟