جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

اگر بمیرم هم می آیم!

روزِ خدا،

من به پاسداشت یادگار پر برکتش که جهان را دارد تسخیر می کند می آیم، او (ره) که این عطر ها را سرود:

جمهوری اسلامی ما جاوید است                        دشمن ز حیات خویشتن نومید است

آن روز که عالم ز ستمگر خالی است                    ما را و همه ستمکشان را عید است¹

او(ره) که بی هیچ اعتنایی پا بر فرق «همه» خاکدان نهاد و فرمود:

رازی است درون آستینم                      رمزی است برون ز عقل و دینم

در زمره عاشقان سرمست                        بی قید ز عار صلح و کینم

در جرگه طیر آسمانم                           در حلقه نمله زمینم

در دیده عاشقان چنانم                           در منظر سالکان چنینم

دلباخته جمال یارم                               وارسته ز روضه برینم

با غمزه چشم گلعذاران                         بیزار زناز حور عینم

گویم به زبان بی زبانی                          در جمعِ بتانِ نازنینم:

ای نقطه عطف راز هستی

برگیر ز دوست جام مستی²

ما حرفش را شنیده ایم، جام را گرفته ایم و سر کشیده ایم مستی را، و اگر نه آنچنان که شاید؛ آنقدر مست هستیم که در میان حسابگریهای حقیر دنیای مصرف، بی اعتنا به تهدید و تطمیع، پرچم این نظام الهی را حمل کنیم تا روزی که با شنیدن صدای نازنین آن قلب تپنده وجود (عج)؛ سروده روح بزرگ (ره) را زمزمه کنیم که:

صف بیارایید رندان رهبر دل آمده

جان برای دیدنش منزل به منزل آمده

بلبل از شوق لقایش پر زنان بر شاخ گل         گُل زهجر روی ماهش پای در گِل آمده

«طور سینا» را بگو ایام «صعق» آخر رسید                موسیِ حق، در پی فرعون باطل آمده

بانگ زن بر جمع خفاشان پستِ کوردل                     از ورای کوهساران شمس کامل آمده

بازگو اهریمنان را: فصل عشرت بار بست                زندگی بر کامتان زهر هلاهل آمده

دلبرِ مشکل گشا از بام چرخ چارمین                    با دم عیسی، برای حل مشکل آمده

غم مخور ای غرق دریای مصیبت غم مخور

در نجاتت نوحِ کشتیبان به ساحل آمده³

اگر بمیرم هم؛ روز خدا، یوم الله، 22 بهمن ماه می آیم، راه می پیمایم و صدایم را در فضا جاوید می کنم، فریادم را درون ملکول های هوا نقش می کنم که: من اهل کوفه نیستم.

ای شیطان! مرگ بر آمریکا

1-2-3-: دیوان امام(ره)