به نام او

درک ما از ظهور

دیدگاه ما نسبت به ظهور امام (عج) و وظایف و شرایط ما هنگام و پس از ظهور چگونه است؟ در نظر اغلب ما ظهور امام به نوعی پایانِ همه چیز تلقی می شود؛ گل و بلبل شدن یکباره دنیا و نابودی شیطان و خدایی شدن یکدستِ جهان. در واقع پایان تلاشهای دنیایی مان که در ناخوداگاه ذهن مان یک بی میلیِ پنهان را نسبت به واقعه ظهور پدید می آورد.

اما آیا به واقع اینگونه است؟ اگر اینگونه است چرا خداوند چنین چیزی را هزاران سال قبل تر انجام نداد؟ اگر همه کارها را به شکلی خارج از قاعده و قانون طبیعی ولی خداوند به انجام می رساند، چرا در هنگام حیات ائمه قبل (علیهم السلام) این کار انجام نگرفت؟ و اولی تر هنگام حیات شریف پیامبر این امر رخ نداد؟

حقیقت آن است که ظهور و پس از ظهور امری کاملا طبیعی و در دل همین زندگی پر غلغله بشری رخ خواهد داد و همه آن مدینه فاضله ای که نوید داده شده است در میان همین جامعه منقوص بشری و با وجود همین بشرِ مملو از خواهش ها و نقص ها صورت خواهد پذیرفت و این کار جز با رنج ها و مرارت های شبانه روزی حضرت صاحب الامر و قبول و درک همین بشرِ کج رو امروزی میسر نخواهد بود.

بنابر این چه بسا هنگام ظهور امر ظهور آن عزیز چنان عادی و طبیعی رخ دهد که برای بسیاری از ما خواب زدگان مورد غفلت واقع شود و با وجود سالها فریاد «یا ابن الحسن عجل علی ظهورک» سر دادن وقوع این واقعه مورد پذیرش مان واقع نگردد.