جلوه

مالک اشتر علی (ع) را می مانی

که دستی قدرتمند

ولی -تنها- بود،

در میان مردمی که قرآن را بر سر نیزه می خواندند

و

جیب هایشان کثیف بود از دینار های مشکوک

و

عدالت را می خواستند

اما نه آنقدر عادلانه!

و گمان می کردند علی(ع) را

آنها امام کرده اند.

من و امثال من، سربازان گمنامی را می مانیم

مشتاق و بی سخن

فرمانبر ِ آن دست ِ تنها؛

که تو را چون جان خویش می خواهیم

نه

به خاطر فتح هایت

نه

به خاطر دلاوری و ضرب شصت هایت

که

تورا به خاطر مُهر عشقی که بر پیشانی داری

از -علی-

دوست داریم.