جلوه

چیز هایی که کاش نمی دانستم

* باران

حس خیلی خوبی دارم. دارد باران می بارد. یکباره شروع شده است، با قطره هایی درشت وشدید، جوری که به سطح زمین که نگاه می کنی معلوم نیست قطرات از بالا به پائین می ریزند یا از پائین به بالا. یک جورایی به نظر می آید زمین به آسمان وصل شده است. درونم غوغای آرامی است. در عین حالی که از این اوضاع بی نهایت احساس خوبی دارم؛ اما بی قرارم. حس می کنم باید کاری بکنم. شاید بروم زیر باران صورتم را به طرف آسمان بگیرم تا صورتم- این نزدیک ترین عضوم به «خود» م- از لطف آسمان خیسِ خیس شود؛ اما این کار را نمی کنم چون می دانم این؛ چاره کار نیست. وقتی در این حال می خواهم برای وضعیت خودم؛ برای خودم مثال بزنم؛ تصویری از کودکی هایم در ذهنم مجسم می شود، پرنده ای در قفس که گذاشته امش درون باغ لابلای شاخه درختان، پرنده، خیلی خوشحال می شود و در عین حال بی قرار؛ خودش را به در و دیوار قفس می زند. انگار درعین حال که از بودن در باغ خوشحال شده، بودن در قفس برایش مشکل تر شده است. (و من در همان ایام کودکی حس دوگانه خوشحالی و غم از آن حالتِ پرنده داشتم.)

در میان این احساس خوب؛ یک اگاهی ناخوشایند همه اش به درون خود آگاهی ام سرک می کشد؛ یک آگاهی که از اول با وجود گنگ بودنش حس می کنم ناخوشایند است. وقتی نزدیکش می شوم و به درون خود آگاهم می آورم، معلوم می شود چیست. یک اگاهی مثلا علمی. اگاهی از اینکه این بارش که روح من زمین و آسمان را با آن به هم دوخته است و گمان می کند دنیا تازه تر و دلپذیر تر و مهربان تر شده است، خیلی محدود است. هم عمودی و هم افقی. عمودی: تا فاصله ای نهایت چند هزار متر، یعنی از همان جاست که شروع می شود. بالاتر از آن خبری نیست. یعنی بالاتر از آن ابری نمی تواند باشد. همیشه آفتابی است. یکنواختِ یکنواخت. افقی هم در شعاع چند کیلومتری بیشتر وسعت ندارد. شاید چند محله شهر.

این اگاهیِ مزاحم، حس معنوی خوشایندم را به چالش می کشد. دفع کردنش هم سودی ندارد. کاش این آگاهی مزاحم را نداشتم تا هربار که باران می آمد با تمام وجودم ایمان می داشتم، زمین به آسمان متصل شده و می رفتم زیر باران و تمام «تنم»  را به آسمان می دوختم.