جلوه

به نام او

سپاس پروردگار را که در شئون اسماء حسنی، خود را بر مخلوقاتش عرضه داشت. از خفای اسم باطن به شهود اسم ظاهر بر چشمان قلوب دوستانش آشکار گردید. از آندم که جلوه حسنش ز تجلی دم زد، بازار عشق با ظهور عاشقان کویش گرمی گرفت و هزاران فرو افتاده ژرفای اسفل السافلین را با اعتصام به حبل الله به سوی خود ، تا سر حد مقعد صدق بالا کشید، رحمتش در تجلی اسم رحمن عالم گیر شد و چون می دانست عاشقان تاب دیدار ندارند، حجاب بر رخسار افکند و سرگشتگان وادی حیرت را فرمود کجا می آیید که منم باطن. ...

 (برگرفته از مقدمه کتاب نغمه های عارفانه، شرح دعای ملکوتی سحر از آیت الله سید محمد مهدی دستغیب)