جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

سیزده بدر، بوی باران، بوی مرگ

سیزده بدر است، شیفت ام و باید مثل خیلی ها -آنکه دارد گوشه ای را به وظیفه جارو می کند، آنکه دارد جلوی شیر و شغالی غذا می گذارد، آنکه هنوز امیدوار سر گذر ایستاده است...- سر کار باشم. بیماری سیزده بدر نمی شناسد و آزمایش، که می خواهد مچ بیماری را بگیرد و من باید آزمایش بیماران را انجام بدهم. مثل مرگ که زمان نمی شناسد، بهاروپائیز نمی شناسد، عید و عزا نمی شناسد.

به لطف قرارگرفتن بیمارستانمان بر دامنه کوه، چند لحظه ای که نمونه ندارم می روم یک نقطه بلند بیمارستان و از آنجا به پائین جایی که مردمانِ سیزده بدر زده در هم می لولند نگاه می کنم. باد می آید، گرد و خاک است، رعدوبرق و بوی باران.

نفس عمیق می کشم انگار بجای آن همه طراوت بوی مرگ را در ریه هایم فرو داده ام که پر می شوم از فکر مرگ. باخبر شده ام  که دیروز عمو حاج علی ام درگذشته است.

به جست و خیز های شادمانه مردمان آن پایین خیره شده ام و بجای غلغله شان-که ازاین فاصله نمی شنوم- در ذهنم غلغله خاطراتِ عمو حاج علی را می گذارم.

می اندیشم به قهقهه های شادمانه اش وبه آه های اندوهگنانه اش.

می اندیشم به مهربانی هایش و به قهروغضب هایش.

می اندیشم به سادگی هایش و به زرنگ بازی هایش.

می اندیشم به غروروافتخار هایش و به غبطه و حسرت هایش.

می اندیشم به آرزو هایش و دستاوردهایش.

می اندیشم به زندگی و اندیشه هایش.

به مردمان آن پایین که نگاه می کنم، گویی آنها مردگانند. مردگان آینده و من دارم به گذشته آن مردگان آینده نگاه می کنم. قضیه جالب می شود. گویی مکاشفه است و چه با تمسخر به گذشته این مردگان آینده نگاه می کنم. چه پوچ به نظر می رسد جست و خیز ها و در هم لولیدن هایشان در روزی که اسم اش را گذاشته اند سیزده بدر. 

                                                   ########

حاج عموجانم شدی، ماهی دریای مرگ

گشته ای همدست او، رفته ای همپای مرگ

خسته شدم مثل تو، از رخ دنیای سرد

کاش بدهی -رفته ای- آدرس دنیای مرگ

بین دو دنیای ما، فاصله بی انتهاست

مثل تو باید خرید، بادیه پیمای مرگ

تا که بریزد به هم، شوکت فرعون تن

معجزه ای لازم است، از ید بیضای مرگ

پشت سرم لشکری است، روبرو دریای نیل

منتظر ضربه ام، ضربه موسای مرگ