جلوه

باز باران

باز باران با ترانه

          بی تکلف، بی بهانه

          می سراید دانه دانه

    قصه های زندگانی

    غصه های جاودانی

قصه آن مرد تنها

          که چه بی تردید و پروا

خسته از جنگ رسانه

                   -از نیویورک-

                             زخمی اما فاتـــحانه

زیر باران

          گرم و خندان

                   باز می گردد به خـــانه.

با زراندوزان و دزدان

هرکه بیت المال را کردست مال البیت

با زمین خوارن، باند بازان، بند بازان

وامدارانِ گنده، وام گیرانِ گنده

نفت خواران، مفت خواران

با پلیدان، نقد به مزدان

در نبرد است

          توی خـــانه.

خط نگهدارِ دفاعِ از ولایت

بر لبش ذکر ظهور و نام مولا و هدایت

فکر و ذکرش مردم و محروم و مظلوم

ساعت کارش زیاد و زندگیّ ساده اش ملموس و معلوم

                   قصه اش از فرط غربت

                             در دلِ آخرْ زمــــانه

                                به چه می ماند؟ فســـــانه.

آه از این جور زمانه

که چه خنگ و احمقانه

عده ای هر یاوه ای را

حرف هر نوباوه ای را

صرف آنکه از هزاران

                   منبر و سایت و تریبون

                                      آمده بیرون؛ باور می کنند.

مرد تنها و غریب قصه ما،

در میان شایعاتِ صد رســـــــانه

می شود: نا کار آمد!

دشمن سرمایه و کار و درآمد!

عامل بی خانگی

قاتل فرزانگی

مدعیّ رابطه با قائم غایب

یا خود ِ او و خدا را رابط و نایب.

قصه ما کودکم! یک قصه تکراری است

جنگ عدل و ظلم تاریخ، تا همیشه جاری است

قصه مردان تنها، غصه ای طولانی است.

          بشنو از من کودک من!

بی وجود باند بازی

حزب بازی

مافیای قدرت و پول،

          زندگی:

                   هست زیبا، هست زیبا، هست زیبا!