جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

ازمشهد کوچ کرده ام، هجرت کرده ام و آمده ام تهران. اینجا از خیلی چیز ها سر در نمی آورم، یعنی هرچه می کنم برایم نامعقول و نامفهوم است. از جمله هر سال در محرم، برخی مراسم و سنت ها را درک نمی کنم.
چراغانی کردن اصولا معنی شادمانی می دهد. روشنایی شادی آور است. اگرچه از لامپ های سبز استفاده کرده باشی که البته در بسیاری تکایا از لامپ های رنگی استفاده می شود. از قدیم رفتن نور و تاریک شدن خانه را علامت غم می شمرده اند. حال نمی دانم چگونه است که در تکایای تهران چراغانی می کنند آنهم لامپ های رشته ای و رنگی!( در حالی که مسئولین وزارت نیرو خود را می کشند تا به ما حالی کنند لامپ اتاقهایی را که خالی هستند خاموش کنید و از لامپ های کم مصرف استفاده کنید. این اسراف در برق اسراف در گاز را هم البته به دنبال دارد در این سرمای زمستان. عزاداری اسراف کارانه و تجملاتی ما، باعث نرسیدن گاز به تنها مسجدی در روستایی در دل کوهستان و محروم شدن اهالی از عزاداری می شود!)
خودِ تکایای شانه به شانه هم درست کردن، درست بغل مساجد مهجور و خالی مانده هم از مواردی است که درک نمی کنم.

آهنگ های توپس توپس سینه زنی و شور گرفتن را هم درک نمی کنم.
صدا زدن امام (ع) با فریاد های گوش خراش و وهن آلود را هم درک نمی کنم.

و...