جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

نه! تو نومید خواهی شد صهیونیست!

با «دنیا» همداستان شده ای، با تمام توان بر من هجوم آورده ای تا مرا نومید سازی؟ کور خوانده ای. من اکنون با «آخرت» همداستان شده ام، تورا نومید خواهم کرد.

اطراف من دیوار کشیده ای، مرا محصور کرده ای که از عواطف برادران و خواهران ندیده ام محرومم کنی؟ کور خوانده ای. دیوار را به دور خویش کشیده ای که عواطف میان من و برادران و خواهرانم را «ماده» حایل نمی شود.

از آسمان بر من هجوم می آوری، بمب می ریزی، خوشه های آتشین، که به آسمان بد بینم کنی؟ کور خوانده ای. در های آسمان «تازه» به روی من باز شده است

از دریا به سوی من موشک پرتاب می کنی، تا دریا را دشمنم جلوه دهی؟ کور خوانده ای. دریا هرروز برایم «آواز» بی کرانگی و ابدیت می خواند و مرا گسترش می دهد.

با غول های پولادین به سراغ من می آیی که مرا پاره پاره کنی؟ کور خوانده ای. من اکنون «روحم»، بی کرانه، بی انقطاع وتو را در خویش غرق خواهم کرد.

کودکان مرا در آغوشم می کشی تا به دست خویش دفن شان کنم؟ کور خوانده ای. من آنها را در این «فصل کشت» می کارم تا فصل دیگری برای فلسطین از خاک برخیزد.

از اینکه زیر مرکاوایت منفجر می شوم احساس برتری و بُرد می کنی؟ کور خوانده ای. من اینگونه است که «هوا» می شوم و غزه را پر می کنم. اشباع از همیت، غیرت، پایداری و ایستادگی.