جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

  سریال مختارنامه را می بینید یا نه؟

 قصدم صحبت درباره این سریال نیست. در این دو قسمت نشان داده است که مختار علیرغم شیعه دانستن خود؛ حتی در پاسخ به اصرار عمو و دوستش کیان، جهاد امام وقت –امام حسن علیه السلام- را اشتباه و «از پیش باخته» می نامد و از یاری امام امتناع می کند. به این بهانه می خواستم مطلبی را که قبلا با یکی از دوستان فوق لیسانس تاریخ تشیع در موردش زیاد صحبت کرده ایم بگویم:

معاصران ائمه علیهم السلام –اگرچه شیعه- اکثرا خود را از لحاظ فهم و درک اجتماعی و سیاسی هم شأن و هم رتبه امام می دانستند و ائمه را بیشتر به عنوان رهبران سیاسی قبول داشتند. شأن ائمه رفته رفته در پی مجاهدت های خود ائمه علیهم السلام و نیز بزرگان و مجاهدان شیعه به مردم شناسانده شد، البته همراه با هوشمندی و طمأنینه خاصی که از درافتادن مردم به حیطه غلو و افراط گرایی هم جلوگیری شود.

ائمه هر عصری آنقدر عادی و معمولی رفتار می کردند و بودند که مردمان آن عصر در آنچه در بالا به آن اشاره شد معتقد می شدند. بعید نیست که امام زمان هم دچار چنین مشکلی گردد. ما اکنون اگرچه شأن ائمه را تا حدود زیادی دریافته ایم اما بسیاری از ما از ائمه تصورات مافوق طبیعی دارند. مثلا ائمه را زیبا رو و نورانی – خارج از حالت عادی- تصور می کنند و اگر روزی مواجه با چیزی خارج این تصورات شوند؛ شاید دچار وازدگی اعتقادی گردند و انکار کنند. امام زمان مسلما وقتی انشاءالله- بزودی- ظهور کنند بسیار عادی رفتار خواهند کرد و قیامشان بسیار عادی پیش خواهد رفت و بسیار عادی از وسایل و امکانات مادی همین عصر که در اختیار همه –از جمله جباران- هست استفاده خواهند کرد و شاید این قضیه را عده ای از ما شیعیان تاب نتوانیم آورد. تجربه یهودیان نشان داده است که آنها تاب عیسایی که بسیار –معمولی- بود و محمدی -صل الله علی و آله- که مال همه بود را نداشتند.

امام زمان هم که انشاءالله ظهور کنند شاید بشود که برخی کارهایشان از همان ابتدا مورد شک و تردید برخی از ما شیعیان قرار گیرد و اظهار فضل کنیم که: چگونه است که امام به این واضحی این قضیه را اشتباه می کنند؟!

ما معصوم بودن را هم شاید در حیطه دانش و فهم و کمال خویش بسنجیم و خود را ملاک کارهای معصومانه حضرتش قرار دهیم.