جلوه

هزار و یک دلیل برای همگامی یزید

صدای طبل می آید، شیپور می نوازند، آوای غمناک فلوتی را می شنوم، عزایی بر پاست.

علم هایی در خرامیدن اند، بیرق هایی در اهتزاز، شمایل هایی قد افراشته.

دختری آنطرف تر از من غمگنانه اشک می ریزد، تند تند اشک هایش را با کلینکس پاک می کند تا آرایشش «مخلوط» نشود، پسری مو پریشان کرده، لباس سیاه بی آستین عزا بر تن؛ آرام دست دخترک را می فشارد و تسکینش می دهد.

مداح، یقه پیراهن را تا دکمه آخر بسته، کت و شلواری موقر و مشکی بر تن، حزین و گیرا می خواند و آنقدر خوب ادای گریستن در می آورد که چشم، در چشم و دهانش دارم و باورم می شود که دارد واقعا هق هق کنان می گرید.

حاج کاسب سر کوچه را می شناسم، در گوشه ای نشسته دستمال بزرگی را بر پهنای صورتش گرفته و شانه هایش به شدت تکان می خورد.

آنسو پای ستونی؛ پیرزنی همواره تسبیح بدستِ همسایه مان را می بینم.

پای بلند گویی که جیغ می زند توی گوشهایم، استاد معارف مان نشسته است چشم بر سقف دوخته، بی هیچ حرکتی.

همکارم را چند قدم عقب تر از خودم در فشردگی جمعیت می شناسم، سرش را می اندازد پائین.

در این تراکم جمعیت حرمله ایستاده است، چشم می دواند تا تیر آماده اش را بر کدام گلوی نازک روانه کند.

شمر در این میانه این سو و آنسو می رود.

جالب است! معاویه به درک واصل شده هم هست آه! ونیز ابوسفیان و ابولهب و ...

جلوی این جمعیت عمر سعد نشسته بر اسبی رو به ما جمعیت اشاره می کند و چیز هایی می گوید.

اینجا اردوگاه یزید است!!!

 اردوگاه حسین با ما فاصله ای ندارد.چیزی به اندازه یک گودال. گودالی که قتلگاه می شود.

مداح در این میانه چه می کند؟! حاج آقا چرا اینجاست؟! آن دختر گریان! آن پسر سیاه پوش! آه! استاد معارف مان! و من؟!!!

بقیه را نمی دانم، اما جواب خودم را می دانم، هزار دلیل دارم برای اینجا بودن. من رفاه می خواهم. من زندگی می خواهم. من مرکب می خواهم و شهرت و پول و خانه و هزار خواهش دیگر و اینها همه یعنی یک دلیل دارم و آن اینکه من دنیا می خواهم و نفس؛ واین در اردوگاه یزید پیدا می شود.

اینجا عاشوراست. امروز عاشوراست. عاشورا قیامت است. بین یزید و حسین ع پل صراط است. خیمه گاه حسین ع جای همه صفات ملکوتی است و خرگاه یزید جای همه خواهش های مُلکی.