جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

نگاه مهربان  

به سوی من نگاهی مهربان کن

توانا! جلوه ای بر ناتوان کن

خودت را در دل اشیا نهان کن

                   ولی قدّت به چشم باز پیداست

تو از ما بهتران را می پذیری

امیران و شهان را می پذیری

تمام محرمان را می پذیری

                   برای ما فقیران وعـده فرداست

تو مشهور است که با خوبان رفیقی

که در قول و رفاقت ها دقیقی

مرا جایی بده با یک طریقی

فقیری در دل کُـنجی نه پیداست

درون قبری از ماده اسیرم

بـــِدم در صور که از ماده بمیرم

به سوی شهرِ نیستی پر بگیرم

                   که هرکس رنگ هستی دارد آنجاست

بیا و لحظه ای بنشین کنارم

برایت اشک تنهایی ببارم

نمی بینم تو را و بی قرارم

                   کسی که چشم خود را بسته تنهاست

برایم زندگی رازی بزرگ است

برای رنجم آغازی بزرگ است

اگربازی ولی بازی بزرگ است

                   نمی در جستجـوی فهــم دریاست