جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

چه کسی از عرفان ِ مظلوم دفاع کرد؟

دیشب در اتفاقی نادر(که شاید شانسی باشد!) در سیما ، مناظره ای بین یک مخالف فلسفه و عرفان (جناب آقای نصیری) و یک موافق فلسفه و عرفان (حجت الاسلام غرویان) برگزار شد.

اما ، در مظلومیت عرفان همین بس که در کمال تاسف ؛  کسی از عرفان دفاع کرد که خود بنا به آنچه من فهمیدم نمی تواند اهل این خانه (عرفان و فلسفه) بوده باشد(حتی اگر بنا به گفته خود ایشان عرفان و فلسفه را تدریس کند!). حاج آقای غرویان اولین توصیه یک عارف بزرگ را به فرزندش نمی دانست که زبان اقوام، مختلف است و ممکن است اقوام انگور را عنب و چه و چه بگویند، وی در بحث عصبانی می شد، بجای اقامه دلیل از بزرگان و آبروی اجتماعی شان مایه می گذاشت و سطحی صحبت می کرد.

کسی از عرفان دفاع کرد که دکتر احمدی نژاد را بدلیل آنکه گفته است بشر می تواند مانند خدا بیافریند (که جمله ای اشاره ای و عرفانی بوده است) محکوم به کفر کرده است! عرفان و عرفا در اولین سطح رفتاری شان در مقابل تکفیرکردن موضع می گیرند زیرا عرفا و عرفان از قدیم خود قربانی تکفیربوده اند و بر دار رفته اند و در آتش سوخته اند. جالب آن است، مثل بنده ای که مطالعات پراکنده ای داشته ام می دانم که منظور گوینده از اینکه گفته است بشر هم می تواند مانند خداوند بیافریند آن است که بشر می تواند با طی طریق جلوه اسماء الهی شود، از جمله جلوه اسم خالق خداوند. مانند حضرت عیسی (ع) که چون جلوه اسم خالق خداوند بود باذن الله از خاک پرنده می ساخت و زنده می کرد (همان خلق کردن که در قرآن هم با همین واژه آمده است).

خلاصه آنکه گویا در برنامه زاویه شبکه 4 دیشب دو نفر با تظاهر به مخالفت با هم سعی کردند عرفان و فلسفه را بکوبند؛ یکی با حمله به عرفان و فلسفه و دیگری با دفاع ضعیف و بد.

بسم الله الرحمن الرحیم

آیا زمان ظهور اجتماعی سیاسی عرفان فرا رسیده است؟

 بینش و تفکر عرفانی از روزگاران قدیم مورد هجمه بوده است؛ به سبب عدم درک و درک نادرست عده ای تکفیری که همواره بزرگان و صاحب نظران عرصه عرفان را مورد تکفیر و تفسیق قرار می دادند و با استفاده از پایگاههای اجتماعی و حکومتی شان، آنها را بردار می کردند و یا بر آتش.

اینگونه بود روزگار؛ که عرفان در گوشه های عزلت خزید و در سینه های عزیزان طی طریق کرد تا به قرن آهن و آجر رسید. در میانه بلبشوی نظریات مادی حکومت و خدمت که ادعای خاتمیت عقل و فهم و راه بشر را به یمن انحصار همه بلندگوها داشتند، ناگهان عارفی از کنج یک تاریخ رنج و طلب و طی طریق برخاست و در صور اسرافیل دمید که: لا مؤثر فی الوجود الا الله و شن های بیابان هم جنود خدایند و خرمشهر را خدا آزاد کرد و آمریکا شیطان بزرگ است و ...

امام (ره) نوید یک شروع تازه بود. شروع نسلی از بشر که عارفانه می اندیشند و عارفانه می زیند، عارفانه 8 سال می جنگند و عارفانه می میرند.

عرفان اهل دفاع جانانه هست اما اهل دوستی و محبت به همه موجودات عالم است که بشر گل سر سبد آن است. عرفان جامع جمیع اسماء الهی است جمال و جلال.

عرفان همان حلقه ایست که می تواند به حول و قوه الهی همه بشریت را گرد هم آورد و به سوی امام بشر که کانون انتشار عرفان الهی است سوق دهد. جمهوری اسلامی و قیام آن بزرگ عارف حق رسالتش را بخوبی ادامه داده و انگار از گوشه گوشه جهان مردمان پس از خوابی طولانی مادی، چشم می مالندو بیدار می شوند و بر اندام رسای انقلاب اسلامی به عنوان پرچم دار بیداری می نگرند.

آیا  نظریات عرفانی امام (ره) پیاده خواهد شد؟ و جهانگیر خواهد شد؟ آیا عرفان در مدیریت جلوه خواهد کرد؟ یا منتظر امام عارفان خواهد ماند؟

وآخر اینکه، نکند باز بساط تکفیر و تفسیق برای مقابله با عرفان و مدیریت عرفانی بر پا شده است؟