جلوه

شناخت عرفان و عارف (بخش دوم)

در برخورد با این موضوع (یعنی عرفان) می توانیم در دو گروه عضو بشویم، مخالفان و موافقان.

 اگر متعلق به اردوگاه مخالفان باشیم؛ می توانیم بی تفاوت باشیم یا یا جزو کسانی که به عرفان و عرفا ناسزا می گویندو نفرینشان می کنند (البته به قصد خیر و نهی از منکر).

در این نوشتار هیچ دلیل و شاهدی علیه این دیدگاه(چه نوع افراطی و چه نوع غیر افراطی) و در جهت اثبات عرفان و عرفا عرضه نمی شود. چون چنین هدفی مد نظر نیست. فقط توصیه هوشمندانه (به معنی درست آن یعنی در نظر گرفتن سود و زیان اخروی) امام (ره) را متذکر می شود که« اگر چیزی بر مذاق ما خوشایند نیامد صرفا به دلیل نفهمیدن موضوع، آنرا انکار نکنیم. شاید قضیه مصداق همان مثل معروف انگور و عنب و   باشد» و شاید مطالعه و جهد بی غرض در فهم موضوع و البته با عنایت خداوند دنیا را پیش چشم مان عوض کند.

اما در اردوگاه موافقان؛ اینجا هم می توانیم جزو دو گروه باشیم یک: بی تفاوت باشیم یا حتی دوست هم داشته باشیم عرفان را و عرفا را و حتی با شنیدن احوالاتشان اشک در چشمانمان حلقه هم بزند و نیز بر سر قبور متبرک شان دست بر سنگ مزارشان کشیده از جهت تبرک به صورتمان بکشیم که شاید گردی از برکت وجودی شان بر ما نیز بنشیند.

در این نوشتاربه این گروه هم هیچ توصیه ای نمی شود . دلیل و برهانی اقامه نمی گردد. چون مشکل مشکل دانستن نیست مسئله اراده و تنبلی است. مسئله عافیت طلبی دنیوی است. داستان زندگی «عادی» داشتن است. درس خواندن، شغل پیدا کردن، ازدواج کردن، بچه آوردن، ماشین و خانه و کامپیوتر و وبلاگ و... داشتن، تفریح رفتن، خندیدن، گریه کردن، افتخار کردن، دلتنگ شدن و لذت بردن از همه اینهاست.

دوم: گروهی که یک چیزی در درونشان راحت شان نمی گذارد. یک جورایی این «زندگی عادی» برایشان غیر عادی است. دنبال یک «جواب» قانع کننده برای سؤالی که هر روز جهان و هرچه در آن است با لبخندی معنی دار از آنها می کند می گردند. به دنبال یک «راه» یک«راه چاره».

اینجاست که قضیه جدی می شود. اینجاست که موقعیت خطرناک می شود. شاید جایگاه منکران عرفان و عافیت طلبان عرفان دوست تا این اندازه خطیر نباشد.

راهی است که گفته اند هزاران تله دارد و خطر. وقتی انسان چهار دست و پا روی زمین می رود خطر افتادنی نیست. راه که می رود خطر هست نه خیلی جدی. می دود، باید بیشتر مواظب باشد. حالا تصور کنید پرواز کند، خطر خیلی جدی می شود. مسئله مرگ و زندگی مطرح می شود.

وپرواز است عرفان، خارج شدن از«بیت نفس» است و هجرتی بی بازگشت.

اینجا مطالعه ای عمیق می باید، چشم و گوشی باز می شاید. هر توجه به نفس شیطانی می زاید و خلاص فقط با اخلاص و توسل به ولایت، از خداوند بر می آید.

در اینجا گفته اند که باید «پیری» را جستجو کرد. «استاد»ی یافت و «ظلماتی» است که بی همرهی خضر باید از خطر گمراهی ترسید. اما این حذر دادن ها چه دردی از ما که در ابتدای این راه ایستاده ایم دوا می کند. هشدار می هد و هشیار می کند که «دستگیر» لازم است اما آدرسِ دستگیر نمی دهد.

آزادگانی که در این مسیر رفته اند، تا حلقه در وصل کوفته اند و جام لقا سر کشیده اند یکسره صفاتی الهی یافته اند و در عین ظهور «باطن» شده اند و ظاهر بینانی چون مارا به دردسری بزرگ افکنده اند. آنها آنچنان از «بیت نفس» هجرت کرده اند که ردّی از «خویش» نگذاشته اند و چون «او» ظاهر کامل شده اند و چشم «نیم ظاهر» بین ما را یارای دیدنشان نیست.

ظهور آنها را بر کرسی تدریس می جوییم در حالی که صبح داده ایم کفش مان را وصله زده اند و واکس زده و برق انداخته اند.

به دنبال کلاهی مرتب، ریشی سفید و موزون و چهره ای نورانی و لباسی اتو کشیده و جالب و عصایی موسایی می گردیم در حالی که امروز عصر قرار است از مغازه خیاطی شان در کنج یک بازار پر غوغا کت و شلوارمان را تحویل بگیریم و بر سر حق الزحمه دوخت شان چانه بزنیم.

آدرس چند خانقاه و صومعه و مدرسه را گرفته ایم تا «پیری» «مراد» مان شود و ازما دستگیری کند. درحالی که همان وقت آن پیر در راس حکومتی است که بعد از سالیان دراز بنیان های امپراطوری شیطان را به لرزه در آورده است.

درست است، مثال و مصداق آخرم لو رفته است چون یک مصداق بیشتر نداشته است.

روح الله (ره)، او که بعد از لقا و فنای در حق به سوی خلق باز گشته است. هفت شهر عشق را گشته است و چهار سفر را به اتمام رسانده است و با حق به خلق بازگشته تا در کنار «کوخ» نشینان برای ابد خواب راحت را از چشمان «کاخ» نشینان برباید. او بازگشته تا جلوه ای از جلال خداوند را نشان دهد.

شاید شما هم مثل من از شنیدن عرفان امام (ره) متعجب شده باشید.چون مثل من فکر می کرده اید لقب «پیرِ مراد» برای او تعارفی بوده است برای تعظیم و تکریم. شاید شما هم مثل چند وقت پیشِ من نمی دانسته اید که او در جوانی سیر افاق و انفس را تمام کرده و کتاب های سنگین عرفانی تالیف کرده است. شاید شما هم مثل چند وقت پیش من اسم «سر الصلوه» ، «آداب نماز» ، «شرح دعای سحر» ، «جنود عقل و جهل» ، «چهل حدیث» و ظهور تامّ چهره عرفانی اش «مصباح الهدایه» را نشنیده باشید. حق دارید چون امام (ره) بر خلاف تصور مان هنوز از چشمان مان غائب است. او در پرتو انوار الهی آنچنان ظهوری یافته است که هنوز اکثریت ما قادر به دیدن چهره عرفانی اش نیستیم. در جامعه هم جالب می شود وقتی تناقضاتی را در رفتار برخی از پیروان خط امام می بینیم. افرادی هستند که از عرفا و عرفان بد گویی می کنند مثلا ملاصدرا را، ابن عربی را، حلاج را، سهروردی را با نسبت های نا روا مورد خطاب قرار می دهند و در عین حال خود را از شیفتگان امام (ره) محسوب می دارند در حالی که گفتار و کردار عرفانی امام (ره) مشهود و مشهور عام اگر نباشد خاص هست.

ختم کلام اینکه عارفان حقیقی و کاملان طریق سلوک در تمام جنبه های انسانی «جلوه» داشته اند. چند بعدی بوده اند. به قول شهید مطهری ظلم نمی کرده اند نه از سر ناتوانی بلکه از جایگاه توانایی.

«نه آن مورم که در پایم بمالند                   نه زنبورم که از نیشم بنالند

چگونه شکر این نعمت گزارم                   که دارم زور و آزاری ندارم»

تنها چیزی که نداشته اند «ادعا» بوده است. چون آنها دیگر از «خود» چیزی نداشته اند که کسی را بخواهند به خود دعوت کنند یا نه. امام (ره) به حلاج بر سر دار ایراد می گیرد که هنوز «منیّتش» باقی بوده است چگونه ادعای حق بودن داشته است و همان « انا» در انا الحق کارش را خراب می کرده است:

بر فراز دار فریاد اناالحق می زنی                    مدعیِّ حق طلب اِنّیت و اِنّا چه شد؟

تا کوس انالحق بزنی خود خواهی                           در سرّ هویّتش، تو نا آگاهی

بردار حجاب«خویشتن» از سر راه                            با بودن آن هنوز اندر راهی

تا منصوری لاف اناالحق بزنی                              نادیده جمال دوست غوغا فکنی

«دک» کن«جبل» خودی خود چون موسی                تا جلوه کند جمال او بی «ارِنی»

پس اگرچه در «پیر» یافتن و «مراد» جستن راه دشوار و خار بسیار اما نشانه هایی هست و علائمی که دلیل راه اند و نشان دهنده چاه. هر مرادی که به «خویش» بخواند و از «خویش» بگوید و آداب و ترتیب بجوید هنوز«در راه» است. و حسن ختام کلام فرازی از «سر الصلاه» امام (ره):

«... و بُراق سیر و رفرف عروج اهل معرفت و اصحاب قلوب نماز است؛ و هر کس از اهل سیر و سلوک الی الله را نمازی  مختص به خود او و حظ و نصیبی است از آن، حسب مقام خود؛ چنانچه سایر مناسک از قبیل روزه و حج نیز همین طور است اگرچه به جامعیت نماز نماز نیستند...»

والله العالم

به نام او

شناخت عرفان و عارف (بخش اول)

در مورد عرفان چیزی می دانید؟ مطالعه کرده اید؟ با مطالعه عاشق راه عرفان و عارف شده اید؟ با مطالعه دشمن عرفان و عارف شده اید؟ بدون مطالعه عاشق عرفان و عارف اید و بالاخره بدون مطالعه دشمن عرفان و عارف اید؟ همه این حالات احتمال وقوع دارد.

عرفان همان گونه که عاشقان سینه چاک فراوان دارد، دشمنان ساده و پاک فراوان دارد. عرفان شهدای زیادی داده است. شهیدانی که به قول حافظ جرمشان آن بوده که اسرار هویدا می کرده اند. اما گویا بشر دارد به بلوغ می رسد. امروزه نوشته ها و گفته های عرفانی در سراسر دنیا طرفداران زیادی پیدا کرده است به گونه ای که نوشته های کسانی چون پائولو کوئلیوی برزیلی تقریبا به تمام زبانهای دنیا جزو پر فروش ترین کتابها بوده است. اشعار مولوی و خیام جزو پر فروش ترین اشعار در آمریکا و اروپا هستند.

گرچه عرفان هم مثل هر چیز دیگری آفات خاص خودش را دارد و یکی از آنها در سطح جهانی همین عرفان خنثی و عرفان لیبرال است. عرفانی که حتی با بی مذهبی هم می سازد یا بهتر بگوئیم از دل بی مذهبی بیرون می آید. موحد است، عرفانی موحد است اما مذهب خاصی ندارد و حتی در مواردی مذهب را نفی می کند. اعتقاد دارد که چکیده همه مذاهب همین دریافت عرفانی از طبیعت و خداست پس بنابر این رنگ مذهب زائده ای بر این اصل است که نبودش اگر بهتر نباشد خللی در اصل ایجاد نمی کند.

در عرفان غیر لائیک و حتی اسلامی و عرفای این حوزه هم مشابهان این عقیده پیدا می شود. عرفان اسلامیی که خود را از قید آداب می رهاند. از قید تعهدات مناسک عبادی و مناسبات اجتماعی خلاص می کند. به سیاست و تدبیر جامعه و سرنوشت جامعه و همنوع کاری ندارد. اهل جهاد نیست، اهل شناخت دوست و دشمن نیست. یک تنبلی عرفانی.

و در همه این حوزه های ذکر شده «مراد» ها و رهبران و «پیر» ان هستند و پیروانی دارند. اما عارف کامل کیست و ما از عرفا کی ها را می شناسیم؟  ... ادامه دارد

به نام او

تروریسم ، واقعیت یا کلاهبرداری جهانی

اخیرا کتابی از گارودی که مدتها پیش خریده بودم و نخوانده بودم را می خواندم به نام «آمریکا پیشتاز انحطاط». گارودی مردی است که از مسیحیت حرکت کرده در خرابه های کمونیسم قدم زده و در منزلگاه اسلام اتراق کرده است. آنچه از نوشته هایش بر می آید اسلامش هم اسلامی عرفان مآبانه است حد اقل عرفان نطری در نوشته هایش  و شعری که در آخر کتاب آورده دیده می شود.

در این کتاب گارودی معتقد است که شاید درست مثل همان چیزی که هانتینگتون ادعا کرده یعنی جنگ تمدن ها می تواند اتفاق بیفتد. اما نه جنگ تمدن ها بلکه جنگ مذاهب. مذهبی در یک سوی ( که داعیه دار آن آمریکا است) که شرم می کند اسم خود را بگوید: «تک خدایی بازار» = « توحید بازار» و مذاهب دیگر که می خواهدند هویت خود را حفظ کنند و از زیر نظم نوین جهانی شانه خالی کنند به محوریت اسلام در طرف دیگر. ستون خیمه مقاومت در برابر مذهب بازار به پیامبری آمریکا ایران است. از این روست که آمریکا پس از کمونیسم امپراتوری شر دیگری جای آن نهاده است به نام تروریسم و ایران را مجسمه و محور آن اعلام کرده است. ...  ادامه دارد

بسمه تعالی

در روایتی از امیر مومنان ع نقل شده است:

{ یهود برای تشکیل دولت خود در فلسطین از غرب خواهند آمد.

عرضه داشتند: یا ابا الحسن پس عرب ها در آن موقع کجا خواهند بود؟

فرمود: در آن زمان عرب ها نیرو هایشان از هم پا شیده و ارتباط آنها از هم گسیخته، و متحد و هماهنگ نیستند.

از آن حضرت سوال شد: آیا این بلا و گرفتاری طولانی خواهد بود؟

فرمود: نه. تا زمانی که عرب ها زمام امور خودشان را از نفوذ دیگران رها ساخته و تصمیم های جدی آنان دوباره تجدید شود.

 آنگاه سرزمین فلسطین به دست آنها فتح خواهد شد و نیرو های کمکی از سرزمین عراق به آنان خواهد رسید. که بر روی

 پرچم هایشان نوشته شده است: «القوه».

عرب ها و سایر مسلمانان همگی مشترکا برای نجات فلسطین قیام خواهند کرد و چه جنگ بسیار سختی که در وقت مقابله با

یکدیگر در بخش عظیمی از دریا روی خواهد داد

که در اثر آن مردمان در خون شناور شده و افراد مجروح بر روی اجساد کشته ها عبور کنند

و عرب ها سه بار با یهود می جنگند و در مرحله چهارم که خداوند ثبات قدم و ایمان و صداقت آنها را دانست همای پیروزی

 بر سرشان سایه می افکند.

به خدای بزرگ سوگند که یهودیان مانند گوسفند کشته می شوند تا جایی که حتی یک نفر یهودی هم در فلسطین باقی نخواهد ماند.}*

 ( ماهنامه موعود، شماره66، صفحه 79)

1-     نکته جالب در روایت فوق کلمه «القوه» است که به تصریح بیان شده است. کلمه ای که در آرم سپاه ایران وجود دارد.

2-    می گویند در آخرالزمان دجال می آید که همه اهل دنیا را یا با نان(خرما) یا با آتش با خود همراه می کند به

 جز معدود مردمی. اکنون گویا به قول کامل سلیمان دجال آمده است: آمریکا که دو ابزار اقتصادی و نظامی را

 برای برده کردن تمامی دولت های جهان با شدت به کار می برد و معدود مردمانی مانده اند که در مقابل او ایستاده اند یا به ضرورت این ایستادن واقف اند و اکنون اصلی ترین سد راه شیطانِ اعظم ایران اسلامی است.

3- گفته می شود فرماندهی لشکر فتح فلسطین را امام زمان به فرمانده ایرانی به نام شعیب ابن صالح خواهد داد

که قدی کوتاه و محاسنی کم پشت دارد و دارای اراده ای است که اگر کوه در مقابلش باستد درهم می شکند.

4- قبل از حمله آمریکا به عراق که صدای اعتراض از هر گوشه دنیا بلند بود و حتی دولت ها اروپایی و غیر اروپایی

 تمایل چندانی به همراهی آمریکا نشان نمی دادند نخست وزیر اسپانیا در نطقی حمایتی گفت که من نمی دانم

 چرا کشور های غربی درک نمی کنند که دولت بوش در حال انجام چه رسالت بزرگی است و می خواهد دنیا را در مقابل چه خطری حفظ کند.

5-  مسیحیان و یهودیان نیز چون ما اخبار آخر الزمان را دارند و بر طبق همه اخبار و پیشگویی ها جهان نوین نهایی

 از شرق و خاورمیانه زاده خواهد شد. بوش که صریحا از رسالت دینی و الهی خود برای نجات دنیا سخن می گوید.

با توجه به روایت و چند نکته فوق و هزاران شاهد مثال دیگر علت چرخیدن غربیان به سرکردگی آمریکا شیطانِ اعظم

 در خاورمیانه مقابله با تولد جهان جدید موعود اسلامی است. برای همین است که حوزه دجله و فرات (محل وقوع

 درگیری های ماقبل و هنگام ظهور) را اشغال کرده اند. ایران را به محاصره در آورده اند و جان می کنند تا ایران از نظر

 فنی و نظامی و وجهه بین المللی و اسلامی به قدرت بلا منازع تبدیل نشود. و برای همین است که راضی می شوند

آبروی نداشته سازمان ملل و شورای  امنیت شان هم برود اما ضربه ای به حزب الله بزنند.

اما: «یریدون ان یطفا نورالله بافواههم و الله متم نوره ...» « می خواهند نور خدا را با دهانهاشان خاموش کنند اما

 خداوند نور خودش را کامل می کند...»

امام زمان ما عج از همین میانه امواج فتنه ای که منطقه را در بر گرفته چون خورشیدی طلوع خواهند کرد و ایران شیعه مقتدر در رکاب حضرت افتخار سربازی خواهد یافت. انشاءالله

چراغی را که ایزد بر فروزد ...