بسم الله الرحمن الرحیم

دیشب اولین مناظره انتخاباتی برگزار شد که البته بیشتر یک معانقه سیاسی بود تا مناظره. کروبی گفت که با رضایی دوست است و رفت و آمد خانوادگی دارد و عقایدشان هم که باهم اورلپ کامل داشت. این گویا در مورد موسوی هم صدق خواهد کرد و آنچه اتفاق خواهد افتاد معانقه های سیاسی بین بقیه و تیرباران احمدی نژاد با تیر های سمی، توسط همه آن سه تاست. بنابر این از امشب باید در تلویزیون منتظر تیر باران احمدی نژاد توسط هر یک از آقایان به نوبت باشیم که یکی خسته شد دیگری جایش را خواهد گرفت. خدا خودش از احمدی نژاد حمایت کند انشاء الله. ان الله مع الصابرین.

بسم الله الرحمن الرحیم

ازمشهد کوچ کرده ام، هجرت کرده ام و آمده ام تهران. اینجا از خیلی چیز ها سر در نمی آورم، یعنی هرچه می کنم برایم نامعقول و نامفهوم است. از جمله هر سال در محرم، برخی مراسم و سنت ها را درک نمی کنم.
چراغانی کردن اصولا معنی شادمانی می دهد. روشنایی شادی آور است. اگرچه از لامپ های سبز استفاده کرده باشی که البته در بسیاری تکایا از لامپ های رنگی استفاده می شود. از قدیم رفتن نور و تاریک شدن خانه را علامت غم می شمرده اند. حال نمی دانم چگونه است که در تکایای تهران چراغانی می کنند آنهم لامپ های رشته ای و رنگی!( در حالی که مسئولین وزارت نیرو خود را می کشند تا به ما حالی کنند لامپ اتاقهایی را که خالی هستند خاموش کنید و از لامپ های کم مصرف استفاده کنید. این اسراف در برق اسراف در گاز را هم البته به دنبال دارد در این سرمای زمستان. عزاداری اسراف کارانه و تجملاتی ما، باعث نرسیدن گاز به تنها مسجدی در روستایی در دل کوهستان و محروم شدن اهالی از عزاداری می شود!)
خودِ تکایای شانه به شانه هم درست کردن، درست بغل مساجد مهجور و خالی مانده هم از مواردی است که درک نمی کنم.

آهنگ های توپس توپس سینه زنی و شور گرفتن را هم درک نمی کنم.
صدا زدن امام (ع) با فریاد های گوش خراش و وهن آلود را هم درک نمی کنم.

و... 

بسم الله الرحمن الرحیم

«ما بر اصول پافشاری می کنیم پیچ و مهره ها را خدا سفت خواهد کرد»

این جله ای است که دکتر احمدی نژاد در یکی از مصاحبه هایش در هنگام نامزدی برای انتخابات ریاست جمهوری گفته بود و الحق به عمل آنرا ثابت کرد. ماجرای تخریب احمقانه مصاحبه انجام نشده رئیس جمهور، توسط روزنامه های منتقد دولت، آنها را به خوبی رسوا کرد و نشان داد که تمام دم زدن هایشان از«کارشناسی» و «آمار» و ... همواره از عنادی کور سرچشمه می گرفته است.

خداوند بخاطر صداقتِ این مرد خدا (دکتر احمدی نژاد) به خوبی مخالفانش را در دام افکند و مورد ریشخند قرار داد که «الله یستهزء بهم و ...» «والله خیر الماکرین».

بسم الله الرحمن الرحیم

هشتصدمین سالگرد مولانا؛

 افسوس و غرور بر مولوی گذشته یا هوشیاری و غرور برمولوی های امروز

این روزها سالگرد تولد مولانا بود. مردی که شیرجه ای زده در اعماق زمان از هشتصد سال پیش تا کنون و تا آینده. عارف چنین است و پا بر فرق زمان می نهد و چون در زندگی خود را از قید ماده می رهاند، از قید الزامات ماده چون زمان نیز می رهد. این روز ها از مولانا حرف و حدیث بسیار است و از همه بیشتر آنچه نمود داشته است حسرت و افسوس هایی است که بر مصادره شدن وی توسط کشور های دیگر از جمله ترکیه ابراز شده است. این امری بجاست که بر مواریث گذشته آگاه و حساس باشیم و هم بشناسیم و هم درست بشناسانیم اما آنچه افسوسی دیگر و بزرگتر می آفریند آن است که جنس این افسوس ها در از دست دادن مولانا بسیار سطحی تر از آن چیزی است که باید باشد. جنس این افسوس ها به نظر می رسد نهایتا  از جنس افسوس خوردن بر سرقتِ قطعه سنگی، خشتی، کوزه ای تاریخی است. آنچه از مولوی در این افسوس ها دیده می شود میراثی صرفا تاریخی و  افتخاری تاریخی است که با توجه به اقبال امروز جهانی به آن، بسیار مهم شده است و از دست دادنش نیز افسوسی بزرگ در بر دارد. اما واقعیت آن است که جنس افسوس خوردن در از دست دادن مولانا باید بسیار بزرگتر از این ها باشد و این افسوس بزرگ با ربوده شدن مولانا توسط ترکیه آغاز نمی شود، بلکه با ربوده شدن مولانا توسط غفلت و دنیا زدگی و دلبستگی های مادی ما آغاز می شود. افسوس بزرگ از آنجا آغاز می شود که مولوی قرن هاست فریاد «هو» سر می دهد، فریادِ « هجرت از خویشتن به سوی او» سر می دهد و « به زبان فارسی » اما ما از همه چیز به سوی «خویشتن» هجرت می کنیم و همه چیز را بر مدار منافع «خویش» می سنجیم. این یعنی ما مولوی را از دست داده ایم چه کشوری او را مصادره بکند یا نکند. افسوس بزرگ از آنجا آغاز می شود که مولانا های امروز که بر شناخت ما و حمایت ما نیاز دارند تا « مثنوی معنوی» شان را بر جهان عرضه کنند، باز هم با غفلت ما، خواهش های حقیر نفسانی ما، خود بینی های ما و در نهایت عدم درک و شناخت ما مواجه می شوند. مولوی امروز که دنیا در پی اوست و ما در غفلت از او، امام روح الله «ره» است. از ما چه کسی نفس های قدسی او را در لابلای کتابهای عرفانی اش در یافته است؟ چه کسی نظرات بلند عرفانی او را از کتابهای متنوع اش فهمیده است؟ اصلا چه کسی از ما می داند که او یک عارف کامل بوده است؟ مگر مولانا چه گوهری در مشت داشته که مورد اقبال «زمانها» شده است و چه آب حیاتی نوشیده است که هنوز هم زنده است؟ جواب را شاید همه می دانیم: عرفان. پس باید بفهمیم و بدانیم که امام خمینی عزیز ما دردانه ای است از جنس مولوی از جنس محی الدین از جنس... با این تفاوت که آنها از مردم به سوی «او» هجرت کرده بودند و امام ما از «او» با معیت «او» برگشته بود برای دستگیری مردم.

افسوس بزرگ ان است که روزی بیاید که ببینیم ما آنقدر امام را ازدست داده ایم که توسط دیگرانی که هوشیار ترند- و اتفاقا در جهان کم هم نیستند- مصادره شده است، چرا که گوهر بر خاک نمی ماند و اگر ما کودکانه بر زمین نهیم گوهری هایی هستند که قدر بدانند و بردارند.

امروز زمان افسوس خوردن بر گذشته نیست امروز زمان غرور و پاسداری و شناساندن صحیح سرمایه های اکنون است پیش از انکه توسط دیگران شناخته و مصادره شوند.   

به نام او

آزاد بودن شرط تبلیغ اسلام!

جناب آقای خاتمی چند روز پیش در صحبتی گفته اند:

«  به هر حال شرایط طوری شده است که هم در ایران به من که کوچکتر از همه شما و همه ملت ایران هستم؛ هم در عرصه های جهانی به عنوان یک روحانی مسلمان یک نوع توجهی بشود، البته من از اسلامی دفاع می کنم که طرفدار حقوق انسان است. من از اسلامی دفاع می کنم که برای آزادی احترام قایل است، من از اسلامی دفاع می کنم که در قانون اساسی آن آمده است. حاکمیت بر جهان از آن خداست و هم او انسان را بر سرنوشت اجتماعی خود حاکم گردانیده است و هیچکس حق ندارد که این مساله را از انسان بگیردو من از این اسلام دفاع می کنم. و معتقدم خیلی از این خشونت گرایی ها با روح اسلام بیگانه است. اما از معنویت اسلام از اصول اسلام. از اسلامی که خواستار استقرار یک نظام اجتماعی، سیاسی ، فرهنگی، اقتصادی پیشرو هست دفاع می کنم..»

چند نکته:

-    تکیه آقای خاتمی بر آزادی همانند روشنفکران غربی، بر آزادی اجتماعی-سیاسی است که البته بسیار ارزشمند است و به قول شهید مطهری مقدس است اما باز هم به قول شهید مطهری چیزی که در دنیای امروز – و درذهن روشنفکران امروزی- مغفول واقع شده آزادی معنوی است. استاد در «گفتار های معنوی» می گوید:

« بزرگترین برنامه انیا آزادی معنوی است . اصلا تزکیه نفس یعنی آزادی‏
معنوی : « قد افلح من زکیها 0 و قد خاب من دسیها »( 1 ) ، و بزرگترین‏
خسران عصر ما اینست که همه‏اش می‏گویند آزادی ، اما جز از آزادی اجتماعی‏
سخن نمی‏گویند . از آزادی معنوی دیگر حرفی نمی‏زنند و به همین دلیل به‏
آزادی اجتماعی هم نمی‏رسند . در عصر ما یک جنایت بزرگ که به صورت‏
فلسفه و سیستمهای فلسفی مطرح شده است ، اینست که اساسا درباره انسان ،
شخصیت انسانی و شرافت معنوی انسان هیچ بحث نمی‏کنند " نفخت فیه من‏
روحی " فراموش شده است .

ممکن است انسانی باشد که همانطور که از نظر اجتماعی آزاد مرد است ،
زیر بار ذلت نمی‏رود ، زیر بار بردگی نمی‏رود وآزادی خودش را در اجتماع‏
حفظ می‏کند ، ازنظر اخلاق و معنویت هم آزادی خود را حفظ کرده باشد ، یعنی‏
وجدان و عقل خودش را آزاد نگه داشته باشد . این آزادی همان است که در
زبان دین " تزکیه نفس " و " تقوی " گفته می‏شود .
آیا ممکن است بشر آزادی اجتماعی داشته باشد ولی آادی معنوی نداشته‏
باشد ؟ یعنی بشر اسیر شهوت و خشم و حرص و آز خودش باشد ولی در عین حال‏
آزادی را محترم بشمارد ؟
امروز عملا می‏گویند بله ، عملا می‏خواهندبشر برده حرص و آز و شهوت و خشم‏
خودش باشد ، اسیر نفس اماره خودش باشد و در عین حال چنین بشری که اسیر
خودش است ، آزادی را محترم بشمارد . این یکی از نمونه‏های کوسه و ریش‏
پهن است . یکی ازتضادهای اجتماع امروز بشر همین است.»

-    کسی که اسلام را تبلیغ می کند نمی تواند بگوید من اسلامی را تبلیغ می کنم که برای آزادی احترام قائل است؛ چون اصولا اسلام خود آزادی است، تمامِ آزادی است، هم آزادی اجتماعی، هم سیاسی، هم معنوی که مهمتر و زیر بنایی تر است. انسانی که آزادی معنوی دارد، به آزادی معنوی رسیده است می تواند به آزادی قائل باشد، احترام بگذارد، اگر دارای قدرت شد آزادی های مختلف را به مردم هدیه کند و آزادی شان را سلب نکند. بنابر این شرط مبلغ بودن برای اسلام مسلمان بودن است، به طور تمام و کمال، با ظواهر و بواطن اش یعنی آزاد بودن. اگر مسلمان برای تبلیغ اسلام جزء کوچکی از –به زعم خویش- ظواهر اسلام را هم فدا کند دیگر دارای آزادی معنوی نیست، تقوا یا همان آزادی معنوی را از دست داده است و بنا بر این نه می تواند آزادی اسلامی را تبلیغ کند و نه حتی می تواند – در معرکه- به آن احترام بگذارد و معتقد باشد.

-    بهترین تبلیغ اسلام و جمهوری اسلامی، نشان دادن –با حد اکثر وسع- همان چهره راستین اسلام است بدون آنکه سعی کنیم طوری آنرا بزک کنیم که به مذاق کرسی نشینان مغرب خوش آید.

-    بهترین شیوه گفتگو استفاده از فرهنگ لغات خودی و باور داشتن آنچه داریم است و بزرگترین خطا اسلامی کردن لغات غربیان و تحویل دادن به خودشان و خودی هاست که چون از دل بر نیامده بر دل نخواهد نشست.

به نام او

درک ما از ظهور

دیدگاه ما نسبت به ظهور امام (عج) و وظایف و شرایط ما هنگام و پس از ظهور چگونه است؟ در نظر اغلب ما ظهور امام به نوعی پایانِ همه چیز تلقی می شود؛ گل و بلبل شدن یکباره دنیا و نابودی شیطان و خدایی شدن یکدستِ جهان. در واقع پایان تلاشهای دنیایی مان که در ناخوداگاه ذهن مان یک بی میلیِ پنهان را نسبت به واقعه ظهور پدید می آورد.

اما آیا به واقع اینگونه است؟ اگر اینگونه است چرا خداوند چنین چیزی را هزاران سال قبل تر انجام نداد؟ اگر همه کارها را به شکلی خارج از قاعده و قانون طبیعی ولی خداوند به انجام می رساند، چرا در هنگام حیات ائمه قبل (علیهم السلام) این کار انجام نگرفت؟ و اولی تر هنگام حیات شریف پیامبر این امر رخ نداد؟

حقیقت آن است که ظهور و پس از ظهور امری کاملا طبیعی و در دل همین زندگی پر غلغله بشری رخ خواهد داد و همه آن مدینه فاضله ای که نوید داده شده است در میان همین جامعه منقوص بشری و با وجود همین بشرِ مملو از خواهش ها و نقص ها صورت خواهد پذیرفت و این کار جز با رنج ها و مرارت های شبانه روزی حضرت صاحب الامر و قبول و درک همین بشرِ کج رو امروزی میسر نخواهد بود.

بنابر این چه بسا هنگام ظهور امر ظهور آن عزیز چنان عادی و طبیعی رخ دهد که برای بسیاری از ما خواب زدگان مورد غفلت واقع شود و با وجود سالها فریاد «یا ابن الحسن عجل علی ظهورک» سر دادن وقوع این واقعه مورد پذیرش مان واقع نگردد.

به نام او

منتقدی برای تمام فصول!

هفدهم خرداد دکتر عماد افروغ در برنامه شب شیشه ای شبکه تهران در جواب مجری که از وی خواست در مورد اسمهایی که وی می خواند اظهار نظری کند، در مورد دکتر احمدی نژاد رئیس جمهور گفت(به مضمون) که احمدی نژاد اصول گرایی است که کمتر اهل مشورت است و با نخبگان مشورت نمی کند و کاش دایره مشورتش را وسیع تر می کرد و کارهایش کارشناسی شده نیست.

آنچه من پس از شنیدن این سخنان به ذهنم آمد:

- این حرف های ایشان از جانب مخالفان دولت در سال گذشته آنقدر زده شدو آنقدر شورش را در آوردند که مقام معظم رهبری در جلسه ای (گمانم با دانشجویان) صریحاً این موضوع را رد کردند و علیه آن مطالبی فرمودند.

- همین چند روز پیش بود که مقام معظم رهبری در دیدار با اهالی مجلس آنان را به پشتیبانی و همراهی دولت فرا خواندند و نقد را در صورتی خالی از شایبه سیاسی کاری دانستند که در کنار نقاط ضعف، نقاط قوتِ دولت (که بسیارند) هم گفته شود. (کاری که جناب افروغ که خود را اصول! گرا هم می دانند هیچگاه نکرده اند)

- این واژه نخبگان هم گویا وارد جمع «واژگان مظلوم» چون آزادی و حقوق بشر و ... شده است که هر کس از به کار بردن آن «خود» را قصد می کند. مگر نخبگانِ این مملکت یک عده افراد شناخته شده «سیاسی» هستند و دیگر دانشگاهیان و اندیشمندان که دولت احمدی نژاد بیش از دولت های دیگر با آنها تعامل دارد جزو نخبگان محسوب نمی شوند؟

- برخی گویا به روال کند و بی سرانجامِ بروکراسی اداری در انجام کارها عادت کرده اندو هرگونه عملی خارج از این تسلسل باطل را که نیاز به شجاعت بسیار و مدیریت قوی دارد، غیر کارشناسی و خودمحورانه می انگارند.

-افرادی هم گویا کرسی «منتقد» بودن را «با وفا ترین» کرسیِ جلب توجه افکار عمومی می دانند و در هر صورت نقدی می کنند تا منتقد باشند.

-جالب است! آدم باید چقدر نسبت به احمدی نژاد ... باشد که با شنیدن نام او هیچ گزینه مثبتی از وی به ذهنش نیاید. از میان خصوصیت های بسیار پر رنگ در شخصیت احمدی نژاد که دوست و دشمنش به آنها معترف اند مثل  ولایت باوری، ولایت مداری، موعود باوری، عمل گرایی، پرکاری، شجاعت، صداقت، ساده زیستی، تواضع، تیز هوشی، رک گویی و.... فقط  و فقط همان (به زعم خود) نقطه ضعف را به یاد آورد و بگوید.

- احمدی نژاد مادام که بر اساس «تکلیف» عمل می کند باکی نه از منتقدین آرام دارد نه از منتقمین نا آرام. چرا که عمل به تکلیف همیشه پیروزی می آورد و شکستی در این استراتژی وجود ندارد.   

به نام او

شیعیانی خوش خیال!

حضرت علی ع در نهج البلاغه می فرمایند:

«...اما هجرت جایگاه نخستین خویش را دارد – که خداوند را به زمینیان نیازی نباشد چه در تقیه و چه در مبارزات علنی- و هجرت بر کسی اطلاق نمی شود مگر با شناخت حجت خدا در زمین؛ و آن که او را بشناسد و با معرفت و شناخت به وجودش اقرار کند، مهاجر راستین باشد... باری جریان ما دشوار و پیچیده باشد (صعبّ مستصعب) و به دوش کشیدن بارش را هیچ کس نتواند، مگر آن بنده ای که خدای قلبش را آزموده باشد و نیز جز سینه های امانت دار و اندیشه های استوار ژرفای سخن مار را درنیابد!...»

هجرت از بیت نفس سلوک می خواهد و سلوک راه می خواهد و صراط المستقیم حجت خداست و کسی نمی تواند به راستی هجرت کند و مهاجر نام گیرد مگر آنکه بر صراط حجت خدا گام نهد و پس از شناختن او و معرفتش پا جای پای او بگذارد.

خوش خیالی بسیاری از ما شیعیان جای بسی تعجب دارد که دارا بودن آن امر صعب مستصعب را هر کسی داعیه دار است. هر کسی که خود را شیعه می داند. امری عظیم چون ولایت و شناخت حجت خدا و عشق او را همه گمان می کنند که دست یافته اند و ذخیره کرده اند برای شب های شهادت و ولادت و قدر و بعد از مرگ برای شفاعت. بقیه ایام هرکس کار خویش می کند و بر مدار هواهای خویش می گردد و در همان حال خود را عاشق ائمه ص نیز می داند. می ترسم که این خوش خیالی کار دست مان دهد و در پس این امروز فردایی باشد که شفاعت به آن کس برسد که با حضرات معصومین و به دنبال آنها سلوک کرده باشد و خوش خیالانی چون ما را شیطان با سرابی به جای آب مشغول داشته باشد.

قصه عاشقی ما و عشق به آن بزرگواران درد آور تر است. یک عشق زمینی به جمال زیبا رویی با خور و خواب و خشم و شهوت نمی سازد و عاشق را از همه چیز جدا می کند و بسته و خسته معشوقه می گرداند؛ اما گویا عشق ما به ائمه با همه چیز می سازد. عاشق حضرت علی ع می تواند سیر بخوابد در حالی که در اطرافش بی نوایانی گرسنه به خود می پیچند، می تواند دروغ بگوید، می تواند خیانت کند، می تواند دست در بیت المال ببرد، می تواند اسراف کند، می تواند .... عاشق حضرت بقیه الله عج می تواند پشت به ولایت فقیه و رو به سکولاریسم بنشیند،  می تواند توی تاکسی ، می گویند فلان، و شنیده ام بهمان بلغور کند، می تواند هر روز کشته شدن چندین زن و کودک و جوان و پیر فلسطینی و لبنانی و عراقی و سودانی و .. را ببیند، می تواند راه پیمایان روز قدس را مسخره کند، می تواند برای دموکراسی سینه چاک کند، می تواند در انتخابات شرکت نکند یا اگر می کند ببیند کی عضو کدام حزب است تا رای جناحی بدهد وحتی می تواند گرد یک عمامه دار مدعی خرق عادات و کرامات و نیابت را بگیرد و سر پلیس را به سنگ جهالت بشکند.

عاشق حضرت فاطمه س می تواند...

عاشق حضرت اباالفضل می تواند...

عاشق امام حسین ع  می تواند...

... و چه غم انگیز است این قصه عاشقی جاهلانه هوس آلود ما.

به نام او

 ایمیلی از یک امام زمان

این روز ها از یک مدعی امامت زمان ایمیلی داشتم. امام زمانی که می گوید ظهور کرده است. در ایمیلی که من برایش ارسال کردم نوشته بودم: با چند دلار متولدت کرده اند؟(با توجه به اینکه گفته بود بعد از مرگ در آغاز غیبت کبری اکنون متولد شده و ظهور کرده است). اگر کارمند سازمانهای جاسوسی انگلستان و امریکا یا اسرائیل نیستی آدم بد بختی هستی و اگر کارمندی بدان که امام زمان ما عج وقت ظهور ایمیل و سایت نمی زند. کنار کعبه می ایستد و اعلام می کند «انا المهدی». تو هم اگر عرضه داری؛ بیچاره! برو کنار کعبه ات بایست و بگو انا المهدی.

این روزها گویا بازار این موضوعات داغ شده است. هر از چند، می شنویم که یک مدعی رابطه با امام زمان عج یا مدعی نیابت آن حضرترا گرفته اند. گاهی هم که خود امام زمان ظهور می کند!!!!. جالب آن است که وجه مشترک همه آنها مخالفت با تشیع سیاسی و ضد استعماری و ولایت فقیه است. جالب تر آنکه بینندگان کانالهای ماهواره ای «شو» و «...» در هیئت مریدان و پیروان آنها قمه به دست به خیابان می ریزند و اشتهای شهادت می کنند. (چون دقیقا از نبود چنان خطری (شهادت) در سایه رافت اسلامی مطمئن اند و الا در زمان دفاع مقدس موشها از دست شان بی جا و مکان مانده بودند).

به این چیز ها که فکر می کنی اشک چشمانت را پر می کند. در زمانی که ما فکر می کنیم تشیع، مسلمانان و کلا بشر به درجه ای از بلوغ رسیده است که لیاقت ظهور جلوه تام الهی (موعود علیه السلام)  را دارد دشمنان و مشرکین و کفار هنوز در ما آن همه حماقت دینی و سیاسی می بینند که همان سیاست های کهنه صد ها سال پیش شان یعنی ظاهر کردن امامان دروغین، نواب دروغین و مقدسان دروغین را به اجرا در می آورند و گریه آور تر آنکه جواب هم می دهد و بازاری پیدا می کند.

ای خدا!  آخر تا کی سامری ها به جای تو که از «هوا» موجود تری و از نور ظاهر تر؛ «گوساله» را به ما قالب کنند و ما هم چون گاو ماء ماء کنان در مقابل شان سجده کنیم. خداوندا! آخر کی این همه جهالت و ظلمت را از ما بر می گیری و ما را به سوی نور هجرت می دهی. خداوندا بر ما رحم کن! یا ارحم الراحمین.    

به نام او

 بخش دوم

آیا چیزی با هویتی واقعی به نام تروریسم وجود دارد؟ هویّتی یکپارچه و جهانی که بتوان علیه آن لشکر کشی کرد؟ آیا تروریسم دارای تشکیلات و سازمان و شبکه ای منسجم در کل جهان است؟ آیا القاعده وجود خارجی دارد؟ اگر دارد آیا به همان گستردگی است که گفته می شود؟ آیا افرادی به نامهای بن لادن، ایمن الظواهری و ... وجود دارند و یا کسانی به نامهای ملا عمر و الزرقاوی وجود داشتند که کشته شده باشند؟ اگر چنین افرادی هستند یا بوده اند، آیا همه آن کار هایی که به آنها نسبت داده می شود را انجام داده اند یا توان انجام دادنش را داشته اند؟ آیا القاعده همزمان در نیویورک، لندن، توکیو، پاریس، بغدادو دیگر شهر های عراق، پاکستان، الجزایر، عربستان، سودان، چچن، روسیه، گرجستان، هند، فلسطین، لبنان و ... نماینده دارد و فعال است؟ آیا القاعده متشکل از سنی ها، شیعه ها، بودایی ها، لائیک ها و ... است؟ با توجه به اینکه معلوم شده است بن لادن یعنی ظاهرا مغز متفکر مادی و معنوی این تشکیلات عظیم دارای روابط خانوادگی و مالی با بوش و دیگر سران آمریکا بوده است و اکنون نیز هست، بودن پرچم مبارزه با همان تشکیلات به دست بوش و سران آمریکا چه معنی خاصی می دهد؟

11 سپتامبر بزرگترین و افتخار آمیز ترین عملیات القاعده به زعم خودشان بوده است و بزرگترین بهانه مبارزه با تروریسم؛ اکنون واقعیات زیادی از این واقعه معلوم شده است که داستان اولیه را کاملا بی اعتبار کرده است و نشان داده است که اگر پذیرفتن مسئولین این واقعه از جانب القاعده درست باشد آنها نیز جزو دروغ گویان طراح آن بوده اند که هستند.

همه این سوالات و هزاران سوال از این دست در برابر ادبیات به کار گرفته شده در نشخوارهای سیاسیون غربی باید ما را در به کار گیری لغات و نحوه چیدن کلمات حساس کند. اگر ما حتی در مقام مبارزه با سلطه از ادبیات آنها و فرمولهای آنها و تاریخ سازیهای دروغ انها استفاده کنیم چیز زیادی به چنگ نخواهیم آورد. ما باید روشهای گفتاری و روشهای کرداری  و روشهای فکری مان را عوض کنیم، اصیل کنیم. چیزی که مال خودمان باشد. عاریه ای نباشد. دنبال شیک حرف زدن نباشیم. نخواهیم با لغات قلمبه ای که آنها ساخته اند خودشان را محکوم کنیم. و به نظرم احمدی نژاد دارد همین کار را می کند. بومی حرف می زند.  ساده و منطقی. منطقی که بسیار نزدیک به فطرت است به طبیعت است، چیزی که همه بشر آنرا هم جنس درونشان حس می کنند. این، شیطانها را، لغت بازان را، سلطه طلبان را گیج می کند. کاری که امام می کرد. صادق و ساده حرف می زد و غربی ها با منطق شیطانی خودشان تفسیرش می کردند، گیج می شدند و اشتباه می کردند.

می گویند شب هجرتِ پیامبر از مکه به مدینه ابوذر پیامبر را داخل پارچه یا گونی گذاشته بود و کول کرده بود تا از محاصره دشمنان عبور دهد. به نگهبانان که رسیدند آنها از ابوذر پرسیدند چی در کیسه ات داری؟ گفت: پیامبر را. و آنها خندیدند و اجازه عبور دادند!  ... ادامه دارد