جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

حسابی گاهی از دستت به عجز و داد می آیم

بسویت، تا قضیه از سرم افتاد می آیم

به قول معروف افسارم به دست توست، هرجایی

مرا خواهی ببر، حتی اگر بغداد، می آیم

نمی دانم، کسی از سرنوشت خویش آگه نیست

چو عطری در نسیمی، یا خسی در باد می آیم

تو شیرین می کنی خود را برای من و من انگار

نکنده کوه با تیشه، شدم فرهاد می آیم

بیا دیگر، نمی خواهم از این بیشتر بشمارم

نگو که بشمری تا شصت و یا هفتاد می آیم

کمی اوضاعم این روز ها قاراش میش است، می دانی

به محض آنکه آب از آسیاب افتاد می آیم

بسم الله الرحمن الرحیم

طعم ترش مرگ

مرگ را روزی به سر انگشت دعا می چینم

تا کنم من درد هستی را دوا می چینم

می دوم در باغ طاعات خدا پیش از مرگ

...و اجابت را من از باغ خدا می چینم

می روم از تنه ی مِیم قنوتی بالا

خوشه های ربنا و آتنا می چینم

طعم مرگ ترش است و طعم زندگی شیرین، من

ترش بهر خودم، شیرین بهر شما می چینم

سخت است در قافیه تنگ جمادات زیستن

شعر هستی را چه زیباست که رها می چینم

مرگ شعر مرا از قافیه، رها خواهد کرد

مرگ را روزی به سرانگشت دعا می چینم

بسم الله الرحمن الرحیم

شرم آور است بر زمین، بعد از تو زیستند

                                                رنج آور است کانچنان، خون تو ریختند

چه بی تفـــــاوت شدند، اصــحاب رسول

                                                اینها تو گویی که آن، صحـــــابه نیستند

این شهر چه بیگانه است، با مـــــادر من

                                                پشت در این یاغیان-با شعله-کیستند؟

اینها مگر نبودند- لامپ های خاموش –

                                                عمری کنار خورشید، بیفـــــایده زیستند

تا کوچ کرد قرص خورشید...و ماند دخترش

                                                باضربِ در، دیوار، میخ، خون او ریختند

دلم به تو خوش بود 

رسول خدا را ندیدم، دلم به تو خوش بود

                                                علی، مرتضی را ندیدم، دلم به تو خوش بود

زیارت که رفتم، حرم را-صحن ها را- که گشتم

                                                امام رضــــــا را ندیدم، دلم به تو خوش بود

دلم در هیاهوی جنگ آرزوی حسین داشت

                                                اگر کـــــــربلا را ندیدم، دلم به تو خوش بود

در این درد هجران موعود، تو ای دلخوشی مان!

                                                اگرچــــه دوا را ندیدم، دلم به تو خوش بود

در آن سالهای حضورت عزیزم، هیچگاه محزون

                                                دل بی نوا را ندیدم، دلم به تو خوش بود

اگر عکس و فیلم تو را دیده بودم، مرادم!

                                         ...وهیچ وقت شما را ندیدم، دلم به تو خوش بود

کودک دل

این روزها از دست دل خویش فرار می کنم

زار می زنم، سکوت می شوم، هوار می کنم

من از دلم چون کودکی لجوج ناز می کشم

                                                عقـــــــلم الاغ می شود، او را سوار می کنم

از شبهه در این معامله پرهیز مـــــی کنم

                                                گمان مکن  که من عشق را احتـــکار می کنم

«ما زاده عشقیم و پسر خوانده جــــــامیم»

                                                من به این نسبت با عشق افتخار می کـــنم

با عجز و التماس فراوان مرگ خواسته ام

                                                اینگونه، در قنوت خویش انتحــــــــار می کنم

از من همجواری شیشه و سنگ خواسته ای

                                                گر سخت، من این رابطه را برقــرار می کنم

 بسم الله الرحمن الرحیم

آغاز امامت و ولایت حضرت عشق عج مبارک باد

شعر من امشب خجالت می کشد                   بار سنگین عـدالت می کشد

شعرم امشب رفته استقبال او                    در شروع دولتش شد مال او

غنچه نرگس از امــــــشب باز شد                 دولت عدل خــــــدا آغاز شد

ای که از توست دولت سبز بهار                 گشته طـــــــــولانی خزان انتظار

آن طرف در غزه برگ ریز است هنوز                 دست ظـــالم خنجر تیز است هنوز

دست سرما بر سر خـــــــاک عراق                 نور و گرما! تا به کــی آخر فراق

ای بهـــــــار! امسال سراغ ما بگیر                 این خــــمودی را ز باغ ما بگیر

تازه کن جان بشر را ای نســـــیم!                 کی به این رویای خودما میرسیم؟

شعر من امشب دعـــــا بود و نیاز                  هم نشین من خــــدا بود و نیاز

بسم الله الحمن الرحیم

تو سرانجام دعای سحرم مـــی دانی                اینکه آخــــــــر چه بیاید به سرم می دانی

قصه کندن کوه بنام فرهاد شدست                بیش ازاو کنده ام و خسته ترم می دانی

تو شبیهِ آبی و هیــــبت دریا داری                تا شوم مثل تو، از گـــریه ترم می دانی

آنقدرگفته ای ازخوبیِ شهرت،زیبا!                که من آماده بـــــــــرای سفرم می دانی

من که از خانه خود پا ننهادم بیرون                 راهــــی این سفــــــرِ پر خطرم می دانی

من تهیدستم وابزارسفر می خواهم                 برسان آنچـــه که بـــــــاید ببرم می دانی

گویی عشّـاق توبایدهمه سالم باشند                من زبان الکن وهم کور و کرم می دانی

آخرِاین سفرازچشم همه پنهان است              این که آخر چـــــه بیاید به سرم می دانی

بسم الله الرحمن الرحیم

راز عطش

کربلا ای سرزمین راز ها

                          مهد پایان ها و هم آغازها

******

کربلا با من بگو از راز خویش

              از شروع حادثه، آغاز خویش

صحبت از «پیمان»ِ با حق بوده است؟

             غصبِ حقِّ «حق» بناحق بوده است؟

کربلا از راز آن «پیمان» بگو 

              راز «حق» را با منِ حیران بگو

ربطِ«پیمان» را بگو با«غصبِ حق»

           شرحی از قانون عزل و نصب حق

کربلا با من بگو جانِ علی(ع)

               شمه ای از «ابتلای» یک ولی

کربلا! مجلای اسرارِ ولی!

                   برگو از راز حسین ابن علی (ع)

«آن» که آنجا جلوه کرد از آن بگو

           جان یاران در پی اش عطشان، بگو

با من از راز عطش قدری بگو

                    از سرآغاز عطش قدری بگو

در پی آب فرات بود آن عطش؟

         یا پی یک جلوهْ ذات بود آن عطش؟

با من از راز شب آخر بگو

                قدری از آن با منِ مضطر بگو

کربلا ای کربلا ای کربلا!

               مبتلایم کن به سرّ ابتلا        

کربلا این اشک و آهم را ببین!

           خواهش خیسِ نگاهم را ببین!

کربلا من توبه کردم از یزید

                رحمتت بر جانِ من خواهد وزید؟

کربلا! من را چنین غافل مخواه

             اینچنین حیران و پا در گل مخواه

کربلا من شیعه ام در ادعا

                 غافل از اسرار تو این سالها

کربلا! به حرمت سرّ عطش

                بر دل من خطی از معنا بکش            

بسم الله الرحمن الرحیم

کربلایِ همیشه

محرم آمد و ما را به فکر دشمنان انداخت

                              زمینی های غافل را به یـاد آسمان انداخت

محرم هست و دشمن هست و تیرِ تیز و حنجـر هست

                                سلاح خود میان جبهه آیا می توان انداخت؟

و آیا می توان دست از حمایت از حسین برداشت

                                گناهِ ماوقع را هم به دوشِ شامیان انداخت؟

محرم شرح دیروز نیست، محرم خط امروز است

                                  که مولا بین شیعه تـا، ابد با دیـگران انداخت

محرم می دهد هشدار: یزیدِ عصر خود بشناس!

                            سلاح خود عوض کردست و او گرز و سنـان انداخت

چو بردی دست خود بالا، بزن بر سینه دشمن

                                مکن غفلت دمی از او، که تیر بی امان انداخت

یزید عصر ما، بوش است و اولمرت است و شارون است

                                  که از پا در فلسطین او، جوان و نوجوان انداخت

تو گویی کربلاست غزه، ندارند آب و آذوقه

                                    یزید هم بر سر آنها، هزار بمب گران انداخت

بسم الله الرحمن الرحیم

لاشه یک آرزو  15/10/86

لاشه یک آرزو را

از ازل من می کشم بر دوش:

«آب باشم

حتی اگر هم قطره ای کوچک

آینه

حتی اگر هم لحظه ای اندک

تا درون من ببیند

روی خود را لیلی خوش پوش»