جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

من به شکرانه عشق تو سحر می گریم

                                      در دل خـــرمنِ مشتاقِ شرر می گریم

اگر از سوی تو اندک خبری درز کند

                                      مطمئن باش که از شوق خبر می گریم

شاخه آرزو از شدت سرما خشکید

                                      دهد این شــــاخه خشکیده ثمر می گریم

دست بیچاره، دعا خالی و کامش تشنه است

                                      تا شود کام دعــــــــا اندکی تر می گریم

کوشش و خواهش من راه به جایی که نبرد

                                      ره به جـــــایی ببرد گــریه مــگر می گریم

بله!هر در زده ام، گریه برایم مانده ست

                                      زامتحان در گــریه چه ضـــرر مــی گـــریم

امروزه روان شناسان! بر اهمیت خنده و جهات درمانی آن فراوان تاکید می کنند و روزی نیست که در جریده ای، یا شنیده ای، ما را به خندیدن تشویق نکنند. اما در ادبیات اسلامی آنچه بر آن تاکید شده گریه است و بر عکس خنده باعث مرگ دل شناخته شده است خصوصا خندیدن به صدای بلند مکروه است. بر خلاف آنچه در فیلم ها می بینیم که دیوانه ها را گاها گریان نشان می دهند، گفته شده است شخص دیوانه توان گریستن ندارد و اگر کسی بتواند گریه کند قطعا دیوانه نیست. گریه باعث تخلیه روحی و باعث شاد شدن حقیقی انسان می شود. گریه از رقت روح سرچشمه می گیرد. گریه در رابطه انسان با خداوند جایگاه ویژه ای دارد. فواید گریه بر خلاف خنده بسیار زیاد است که قصد این نوشته بیان همه آنها نیست. 

بسم الله الرحمن الرحیم

بهار

بهار آورده ای بعد از زمستان، ای بهار من!

                                ...وبعد از بیست و پنج قرن آمدی، روزی شکار من!

مرا از زیر باری چند هزار ساله، رها کردی

                                       که در این چند هزار سال بوده، همواره سوار من

تو زیبا هدیه ای بودی برای یک جهان رنجم

                                        که بی منت، به آرامی، شــــــدی تنها نثار من

تو روح الله و لطف الله و خیر الله و اسم الله

                                        تو یــــار من، بهـــــار من، قــرار من، نگار من

دوباره جاری ام من در خیابان مثل آن روزها                            

                                        بیا حتمــــــا به مهمـــــــــانیّ شادو پر شمار من

بسم الله الرحمن الرحیم

                                  بی خانمان

در زمستانی برفی، از پشت پنجره اتاقی گرم، تقدیم به تن هایی سرد:

کسی سراغ من نیاد

ازهمیشه خسته ترم

پنجره ای رو به شبم

از دیوارا بسته ترم

دلم می خواد صدا کنم

یه حس گرم و روشنو

جهنمم اگه باشه

گرم می کنه یه کم منو

تو این جهان بی کران

تنهایی چیز سختیه

نمی دونم ما خواستیمش

یا که یه تیره بختیه

یه روز یه گوشه ای غریب

جنازه ام رو می بینین

کنار جسم سرد من

یه لحظه هم نمی شینین

من حاضرم که عمرمو

براحتی عوض کنم

با قیچیِ بّرنده ای

که بختو باش¹ هرس کنم

1: باهاش

یخ زده

دوباره مثل هر روز  

                از کنارش رد شدم

دچار حسی که وصف

                نمی پذیرد شدم

بازم توی خرابه

گوشه ای خوابیده بود

خواب یه قصر گرمو

                احـــــــتمالا دیده بود

امروز یه چیز، جدید بود

                اونم اینکه روپوش داشت

لحاف خوشکلی از

                برف سفید رو روش داشت

با ننه سرما شاید

                حرف خصوصی زده

تمام شب رو با اون

                تار عروسی زده

که اینجوری لنگ ظهر

                خوابیده و دراز بود

چشاش، ولی عجیبه

                انگاری نیمه باز بود

بسم الله الرحمن الرحیم

عادت نکرده ام

تا زندگی کنم، مثل شما

عادت نکرده ام

با این زمین و نیز، با این هوا

عادت نکرده ام

از این که از کجا، من آمدم

چیزی نمی دانم

انگار که از کسی، هستم جدا

عادت نکرده ام

گویی کسی مرا، از راه دور

هی میزند صدا

مشتاق رفتنم، با این صدا

عادت نکرده ام

بیمارم از قدیم، دردم الیم

بس داده اند امید

زین درد جانگداز، یابم شفا

عادت نکرده ام

من را طبیب دهر، بهر دوا

روزمرّگی دهد

پیوسته خسته ام، به این دوا

عادت نکرده ام

مردم خدایشان، مانند آب

شفاف و روشن است

گرچه موحدم، به این خدا

عادت نکرده ام

بسم الله الرحمن الرحیم

ما و برف و خون

برفـــی باریده سفـــید و نازنیـــن                           روسپید از او سیه روی زمـین

رنگ خون را با سپیدی کرده پاک                           از عــراق خـسته تا غزه، جِـنین

خون سرخ کودک شـش ماهه را                              برف رقصان! زیرپای خودببیـن

من تمـــــــام هــمتم: آهی بلند!                            طبل توخـالی، گلم! یعنی هـمین

می خـرم «اجنـاس آلوده به خون»                            سودش ارزانیّ آدمکش تـــرین

نوکـــیـا یعــنی گــلوله، نســــــتله                            مثل کـوکــا بمب داغ و آتـشین

تا دراین سرما به«خون»گرمش کنی                         سوی هر کودک یـکی را برگـزین

تیـری از«کـوکا» بزن بر قـلب او                            راحــتش کـن از یتیـمی اینچـنین

موشـکِ «نسکافه» آخــر روز پیـش                            مادرش را کشت و پاشیدبرزمین