بسم الله الرحمن الرحیم
دعوت به ثبت نام برای نمایندگی مجلس
جبهه حامیان دولت اسلامی در اطلاعیه ای از علاقه مندان و دوستداران دکتر احمدی نژاد که صلاحیت نمایندگی مجلس را دارند دعوت کرد برای حمایت از وی کاندیدای نمایندگی مجلس شوند.
سایت خبری تحلیلی حامیان دولت اسلامی معیار نیوز هم پس از فیلتر شدن سایت کیان پرس شروع به کار کرد.
بسم الله الرحمن الرحیم
دوستی؟ یا اشتراک منافع؟!
از حضرت علی (ع) منقول است که: دوست خوب از تنهایی بهتر و تنهایی بهتر از دوست بد است.
بسیاری از روابط میان افراد در جامعه که به عنوان دوستی خوانده می شود، دوستی نیست. یک نوع رابطه مبتنی بر منفعت طلبی متقابل است که می توان آنرا «اشتراک» منافع نامید. در این نوع رابطه دوطرف به همدیگر -بسته به توان و نوع جایگاه اجتماعی و شخصیتی - سود می رسانند. این سود می تواند مادی، معنوی، احساسی و ... باشد.افراد درگیر در این نوع ارتباط حتی ممکن است به هم علاقه مند هم باشند یا بشوند اما پایه و مایه ارتباط همان سود رساندن طرفینی است. ارتباط تا هنگامی معتبر و برقرار است که منافع مشترک موجود باشد و هرگاه این زمینه مشترک سودرسانی مفقود و یا تمام شود ارتباط افراد درگیر نیز خاتمه می یابد.
ختم این ارتباط بسته به اینکه افراد؛ آگاه از نوع ارتباط باشند و یا آنکه دچار توهم دوستی باشند متفاوت است. گاه با دعوا و دلخوری و گاه با سردشدن فزاینده و گاه (اگر دو طرف آگاهانه فقط سودرسانی متقابل را مد نظر داشته اند) به سهولت ارتباط پایان می پذیرد.
این نوع ارتباط را نمی توان منفی تلقی کرد اما آنچه باید خود مد نظر داسته باشیم و به فرزندانمان آموزش بدهیم آن است که این نوع ارتباطات را با آنچه «دوستی» می دانیم اشتباه نگیرند و از این طریق مورد سوء استفاده -مادی یا عاطفی- واقع نگردند.
دوستی؛ همانگونه که (به مضمون) از معصومین علیهم السلام نقل شده باید برای خدا و در مسیر ارزشهای الهی (بر اساس همگامی در این مسیر) بوجود بیاید و هیچ امر دیگری دخیل در آن نباشد. این دوستی است که تا حد برادری بالا می رود و می شود:
«انما المؤمنون اخوه»
و باید دانست که این «دوستی» کیمیاست و کمیاب بلکه نایاب است و هرکه سعادت یابد و آنرا بیابد نباید به هیچ وجه از دست بدهد که به قول امام علی علیه السلام:
زبون آن است که نتواند دوست بیابد و زبون تر آنکه دوست خود را از دست بدهد.
بسم الله الرحمن الرحیم
نقاشی های عاشورایی دخترم
این نقاشی ها را ریحانه جون کشیده، تقدیم و عرض ارادت به مولا نا حسین (علیه السلام).
1- این طفل شیرخواره و ...
2- رزم امام، بهشتی که بدوزخ فرستد عدو را....
3- نهر علقمه، مهریه مادر و دست...
4-مرغان بهشتی
5- داستان ناتمام...
بسم الله الرحمن الرحیم
انگار رجعت رخ داده است!
گویا واقع شده است، رجعت را می گویم. انگار حسین باز به میدان آمده با همه اسلام و یزید هم به میدان آمده با همه کفر و نفاق.
جمهوری اسلامی با همه مظلومیتش با فریاد هیهات من الذله یک طرف و استکبار (با اسم و رسم های گوناگون از کفر تا نفاق) با هلهله امپراتوری رسانه ای اش یک طرف.
اما انگار همان گونه که در رجعت، وقایع دیگرگونه اند؛ این بار فریاد مظلومانه جمهوری اسلامی بی پاسخ نمانده است و گوشهای شنوای بسیار یافته است. این بار دیگر دنیا کوفی نبوده است. این بار فریاد های مظلومانه بسیاری از سراسر جهان به گوش می رسد که: هیهات من الذله
امروز دیگر راز حسین (علیه السلام) به گوش بسیاری رسیده است. خیلی ها دیگر فهمیده اند راه خون دادن را، راه پیروزی خون بر شمشیر را، امروز خون دادن برای پیروز شدن تحت لوای الله اکبر و هیهات من الذله مد شده است!
آهاااااااااااای عزاداران حسین(علیه السلام)!
آهای شمایی که می گفتید «یا لیتنی کنت معکم...»!
آهای
امروز روضه حسین (علیه السلام) روضه مهدی (عج) است. امروز روز گریه بر شهادت حسین (ع) نیست، روز گریه بر قدوم مهدی (عج) است.امروز روز لعنت بر یزید نیست، امروز روز آمادگی برای شوریدن بر یزید است.
امروز روز حسرت شهادت در رکاب حسین (ع) خوردن نیست، امروز روز آرزو کردن شهادت در رکاب مهدی (عج) است.
امروز روز توبه است. توبه پیش از دمیدن صبح. امروز روز نیت روزه کردن است، روزه از همه آنچه تابحال بوده ایم، همه آنچه باعث غیبت مولایمان بوده است.
امروز محرم است، این روزها همه محرم است، این روزها همه جا کربلاست. این صدای کیست که می آید: «انا ال...»
جا نمانیم...
بسم الله الرحمن الرحیم
شعر: بدنبال خود می رم، آنشالله
بدنبال خود می رم انشالله
...و از همّه گم می شم انشالله
تموم می شه تبعیدمان، کورها!
...چه دیدی! که می بینم انشالله!
***************
صدایم نکن رفته ام روزهاست
کنار شما، این فقط ردّپاست
سراغ مرا از خودم هم نگیر
نمی داند او هم که قطعا کجاست
بسم الله الرحمن الرحیم
شعر:بی صحب! *
(در حاشیه کوچ دوباره ام به مشهد)
راحت موروم** ز ترافیک بی صحب!
زین شهر مصرفی شیک بی صحب!
قربون نور تو آقا بوروم که باز
تابید بر جنازه ی تاریک بی صحب!
*: بی صحب= بی صاحب (دشنام است!)
**: موروم (morom) = می روم = می شوم (لهجه مشهدی)
***: بوروم (borom)= بروم = بشوم
بسم الله الرحمن الرحیم
داستانک: توقف برای نماز و ناهار
قطار که ایستاد، بلند گوی ایستگاه، آهنگین فریاد کرد:
مسافرین محترم! توقف قطار مسافری برای نماز و ناهار در ایستگاه بمدت 20 دقیقه!
درحالی که پیاده می شدم با خود اندیشیدم:
تمام پیامبران هم همین را گفته اند!
بسم الله الرحمن الرحیم
سنگ
سنگی نتراشیده
چسبیده ام به دیوار الوان شیشه ای
هر دم تلاش
و
کنده نمی شوم.
بدیوانگی انداخته ام
که صد عقل
علاجش نمی کند!
بسم الله الرحمن الرحیم
چه کسی از عرفان ِ مظلوم دفاع کرد؟
دیشب در اتفاقی نادر(که شاید شانسی باشد!) در سیما ، مناظره ای بین یک مخالف فلسفه و عرفان (جناب آقای نصیری) و یک موافق فلسفه و عرفان (حجت الاسلام غرویان) برگزار شد.
اما ، در مظلومیت عرفان همین بس که در کمال تاسف ؛ کسی از عرفان دفاع کرد که خود بنا به آنچه من فهمیدم نمی تواند اهل این خانه (عرفان و فلسفه) بوده باشد(حتی اگر بنا به گفته خود ایشان عرفان و فلسفه را تدریس کند!). حاج آقای غرویان اولین توصیه یک عارف بزرگ را به فرزندش نمی دانست که زبان اقوام، مختلف است و ممکن است اقوام انگور را عنب و چه و چه بگویند، وی در بحث عصبانی می شد، بجای اقامه دلیل از بزرگان و آبروی اجتماعی شان مایه می گذاشت و سطحی صحبت می کرد.
کسی از عرفان دفاع کرد که دکتر احمدی نژاد را بدلیل آنکه گفته است بشر می تواند مانند خدا بیافریند (که جمله ای اشاره ای و عرفانی بوده است) محکوم به کفر کرده است! عرفان و عرفا در اولین سطح رفتاری شان در مقابل تکفیرکردن موضع می گیرند زیرا عرفا و عرفان از قدیم خود قربانی تکفیربوده اند و بر دار رفته اند و در آتش سوخته اند. جالب آن است، مثل بنده ای که مطالعات پراکنده ای داشته ام می دانم که منظور گوینده از اینکه گفته است بشر هم می تواند مانند خداوند بیافریند آن است که بشر می تواند با طی طریق جلوه اسماء الهی شود، از جمله جلوه اسم خالق خداوند. مانند حضرت عیسی (ع) که چون جلوه اسم خالق خداوند بود باذن الله از خاک پرنده می ساخت و زنده می کرد (همان خلق کردن که در قرآن هم با همین واژه آمده است).
خلاصه آنکه گویا در برنامه زاویه شبکه 4 دیشب دو نفر با تظاهر به مخالفت با هم سعی کردند عرفان و فلسفه را بکوبند؛ یکی با حمله به عرفان و فلسفه و دیگری با دفاع ضعیف و بد.
بسم الله الرحمن الرحیم
آیا زمان ظهور اجتماعی سیاسی عرفان فرا رسیده است؟
بینش و تفکر عرفانی از روزگاران قدیم مورد هجمه بوده است؛ به سبب عدم درک و درک نادرست عده ای تکفیری که همواره بزرگان و صاحب نظران عرصه عرفان را مورد تکفیر و تفسیق قرار می دادند و با استفاده از پایگاههای اجتماعی و حکومتی شان، آنها را بردار می کردند و یا بر آتش.
اینگونه بود روزگار؛ که عرفان در گوشه های عزلت خزید و در سینه های عزیزان طی طریق کرد تا به قرن آهن و آجر رسید. در میانه بلبشوی نظریات مادی حکومت و خدمت که ادعای خاتمیت عقل و فهم و راه بشر را به یمن انحصار همه بلندگوها داشتند، ناگهان عارفی از کنج یک تاریخ رنج و طلب و طی طریق برخاست و در صور اسرافیل دمید که: لا مؤثر فی الوجود الا الله و شن های بیابان هم جنود خدایند و خرمشهر را خدا آزاد کرد و آمریکا شیطان بزرگ است و ...
امام (ره) نوید یک شروع تازه بود. شروع نسلی از بشر که عارفانه می اندیشند و عارفانه می زیند، عارفانه 8 سال می جنگند و عارفانه می میرند.
عرفان اهل دفاع جانانه هست اما اهل دوستی و محبت به همه موجودات عالم است که بشر گل سر سبد آن است. عرفان جامع جمیع اسماء الهی است جمال و جلال.
عرفان همان حلقه ایست که می تواند به حول و قوه الهی همه بشریت را گرد هم آورد و به سوی امام بشر که کانون انتشار عرفان الهی است سوق دهد. جمهوری اسلامی و قیام آن بزرگ عارف حق رسالتش را بخوبی ادامه داده و انگار از گوشه گوشه جهان مردمان پس از خوابی طولانی مادی، چشم می مالندو بیدار می شوند و بر اندام رسای انقلاب اسلامی به عنوان پرچم دار بیداری می نگرند.
آیا نظریات عرفانی امام (ره) پیاده خواهد شد؟ و جهانگیر خواهد شد؟ آیا عرفان در مدیریت جلوه خواهد کرد؟ یا منتظر امام عارفان خواهد ماند؟
وآخر اینکه، نکند باز بساط تکفیر و تفسیق برای مقابله با عرفان و مدیریت عرفانی بر پا شده است؟
